باور نمی کنم که جهان جای دیدن است
غفلت اگر کنی به تو فرصت نمی دهند
آری مرام گرگ همیشه دریدن است
حجم قفس جهنم جاوید آرزوست
زیرا پرندگی همگی در پریدن است
در نوبهار شاخه گلی بر درخت نیست
در ذهن باغ باد جنون در وزیدن است
بیهوده است ایده ی با هم یکی شدن
وقتی بنای عمرِ عبث بر دویدن است
باید برای پنجره برهان بیاورم
اینجا هوا، هوای وقیح شکستن است
نوبت به ما رسید و دل آسمان تپید
آغاز ما همیشه به پایان رسیدن است