جشن، واژه‌ای شادی‌آور برای گذران ساعت‌هایی از روزگاری در حال سپری شدن است؛ روزگاری که برای بسیاری افراد درجامعه‌ی  ما فارغ از دغدغه‌مندی و مشکلات زیاد به لحاظ مادی، معنوی و روانی نیست. بنابراین این‌گونه جشنواره‌ها علاوه بر فضایی شادمانه و حاوی پیام غلبه‌ی امید جمعی بر ناامیدی جمعی و فردی، می‌تواند به منزله‌ی گردهم‌آیی افراد و‌ خانواده‌های بومی و غیر چبومی در شناخت‌یابی فرهنگی و افلیمی، امکانات و پتانسیل‌های بالقوه و بالفعل و توجه به خدمات ارایه شده و نابسامانی جامعه محلی مؤثر واقع شوند.
برگزاری این جشنواره‌ها، معمولا با حضوری ترکیبی از جامعه‌ی محلی و دیگر نقاط، هم‌چنین آمدن برخی شخصیت‌های علمی، هنری و رسانه‌ای یا مقام‌ها و مسئولان متولی امور انجام می‌گیرند. بنابراین، می‌توان فرصت را غنیمت شمرد برای طرح برخی مطالبات جامعه محلی در حضور مقام‌های مسئول .
و اما درباره‌ی جشنواره‌ی منطقه‌ی میربگ:
درتاریخ هفتم اردی‌بهشت سال ۱۴۰۳ خورشیدی با فراخوان قبلی به ابتکار و همت انجمن محیط زیستی «انسان، هستی، آرامش» واقع در شهرستان نورآباد لرستان جشنواره‌ای تحت عنوان پخت غذاهای بومی و محلی بدون گوشت برگزارشد.
مکان برگزاری این جشنواره در روستاهای  دور افتاده از شهرستان نور‌آباد به‌نام «باویله» و «شاه‌علی» واقع دربخش محروم‌مانده‌ی میر بیگ (میربگ) تعیین شده بود.
حضور یافتگان دراین جشنواره علاوه بر افراد جامعه‌ی محلی افرادی از شهرستان‌های کرمانشاه، خرم‌آباد، لرستانی‌های مقیم تهران، نمایندگانی از تشکل‌های مردم‌نهاد و فعالان اجتماعی و محیط زیستی، تعدادی از مسئولان دستگاه‌های اجرایی شهرستان نورآباد و بخشداری  میربگ، رسانه‌ی صدا وسیما، گروه هنرمندان و نوازندگان موسیقی محلی و… برای ساعاتی کم و بیش به این محل راهی شده بودند و از مهمان‌نوازی برگزارکنندگان و اهالی روستاها و این فضای شاد باطبیعتی همراه باچشم‌اندازی سرشار از زیبایی روزی را سپری نمودیم.
بخش میربگ به‌رغم کارهایی انجام شده توسط دستگاه‌های دولتی، اما هم‌چنان به مانند دیگر مناطق شهرستان نورآباد واستان لرستان در رنج بی‌کاری، فقر اقتصادی، فرهنگی، آموزش، بهداشت و درمان، اعتیاد، مسیرها و راه‌های ارتباطی، آب آشامیدنی، تخریب جنگل و محیط زیست و… به سر می‌برند. جاده‌ی منشعب از جاده‌ی اصلی خرم‌آباد ـ نورآباد به روستاهای این بخش از جمله روستاهای باویله و شاه‌علی محل برگزاری جشنواره با عرضی کم و آسفالتی نامناسب و قسمتی خاکی بدون حتا نصب تابلوها و یک خط‌کشی ساده به‌ویژه برای رانندگی درشب، هم‌چنین روستاهای فاقد تابلوی نام در قسمت‌های ورودی و خروجی یا  حمل آب آشامیدنی با تانکر آن هم با قیمتی بالا و موارد دیگر را به  راحتی می‌توان مشاهده نمود.
پرسش این است که آیا تاکنون مسئولان این شهرستان و استان لرستان به‌ویژه مدیران دستگاه‌های اجرایی شهرستان نورآباد که خود در این جشنواره حضور یافته بودند از این وضعیت بی‌خبرند؟ یا بیش‌تر به دنبال حفظ پست و مقام، آن هم بر مردمی رنج دیده که بیش‌تر در فکر مهاجرت برای دست‌یابی به یک زندگی عاری از فقر هستند؟
۹  اردی‌بهشت ۱۴۰۳