تاریخ نام‌گذاری روز جهانی کارگر برمی‌گردد به اول ماه «می» سال ۱۸۸۶ میلادی که کارگران شهر شیکاگوی آمریکا در تجمع اعتراضی به شرایط ناعادلانه حاکم بر کارگران، توسط نیروی نظام سرمایه‌داری حاکم سرکوب و شماری از آنان کشته می‌شوند؛ هرچند در پی این سرکوب، کارگران موفق به کسب امتیازهایی شدند، اما به‌خاطر تداوم ناعدالتی‌ها، چهار سال بعد دراول ماه «می» اعتراض‌های کارگری از سرگرفته شد و این بارهم با سرکوب نیروی حاکم، شماری از کارگران که اصالت آلمانی داشتند، کشته شدند. از این‌رو، به‌خاطر پاس‌داشت از شجاعت و جان‌باختن شماری از کارگران در راه دست‌یابی به مطالبات خویش روز اول ماه «می» به نام روز جهانی و هم‌بستگی کارگران در سطح جهان نامیده شد.
در این روز، در بسیاری از کشورها گردهم‌آیی‌ها و راه‌پیمایی‌هایی در راستای مطالبه‌گری و اعتراض‌هایشان به ناعادلانه بودن شرایط حاکم بر نیروی کار برگزار می‌شود.
اما، تاریخ نام‌گذاری روز معلم در ایران به روز ۱۲ اردی‌بهشت سال۱۳۴۰ خورشیدی بر می‌گردد که در پی تجمع اعتراضی معلمان در میدان بهارستان تهران به شرایط ناعادلانه و حقوق پایین خود، مورد سرکوب نیروی نظام سلطننی حاکم قرار می‌گیرند. دراین رخداد بر اثر اصابت گلوله یکی از سرکوب‌گران نظامی به سر معلمی فرهیخته به‌نام زنده‌یاد ابوالحسن خانعلی که دانشجو دکترای فلسفه‌ی دانشگاه تهران بود، کشته می‌شود. در پی کشته شدن این معلم، با عقب‌نشینی دولت از ترس گسترش اعتراضات سراسری، دکتر علی امینی به عنوان نخست وزیر جانشین شریف امامی می‌شود و ضمن دادن امتیازهایی به معلمان، با درخواست معلمان برای نامیدن روز ۱۲ اردی‌بهشت به‌نام روز معلم در ایران موافقت می‌شود. ازآن تاریخ به بعد کم و بیش با فراز و فرودهایی در این روز با تجمع یا به هر شیوه‌ی ممکن معلمان با گرامی‌داشت این روز، خواست‌ها و اعتراض خود را به شرایط ناعادلانه حاکم بر زندگی و نظام آموزشی کشور در برخی شهرهای ایران انجام می‌دهند.
بنابراین پاس‌داشت هم‌زمان این دو روز در ۱۲ اردی‌بهشت میان دو نیروی پیشرو در عرصه‌های علم و تولید و هم‌چنین هم‌راستایی‌شان برای دست‌یابی به مطالبات خویش و اثر بخشی بر تحولات جامعه، مطالبه‌ای شده‌است برای آزادی فعالان کارگری و معلمان زندانی جهت حضور در سنگرهای تولید و تعلیم و تربیت که از جایگاه ویژه‌ای برخوردارند.
۱۱ اردی‌بهشت ۱۴۰۳