ویران‌شدن
کاری ندارد!
من شو
لیلا شو
بی‌دریغ!
تاول خستگی
امان بریده‌است
ببین
دست‌ِ پاهایم
می‌لرزد
و هنوز
سر از سجده‌ی نخستین برنداشته‌‌ام
با نفس تنهایی‌ها
در انهدام خود
سفر کرده‌ام
در بدرقه‌ام از
آب و آینه و قرآن خبری نیست
و دیگر هیچ پرنده‌ای
سراغ نگاه مرا
از آسمان پشتِ پنجره
نمی‌گیرد
پچ پچ دلهره‌ها در
اندام سلول‌هایم
نعره می‌کشد
قلب اضطرابم
در چنگ ناله‌ها
مچاله می‌شود
گیج می‌شوم، سُر می‌خورم
در احساس سرخ رفتن
و رسوب می‌کنم در ته
پیاله‌ی مستی
در امتداد ثانیه‌ها
تاول خستگی امان بُرید
سرم از سجده‌ی نخستین برنخاست
و از خرابه‌های دلم
کسی گُذر نکرد
هم‌چون لیلای بی‌دریغ
تا سکوتی دیگر
دُرد گسِ آخرین شراب ویرانی را
تو بنوش
ویران شدن
کاری ندارد