این‌جا اندیمشک است با یک موقعیت کم نظیر جغرافیایی. دروازه و گلوگاه سه استان ایلام، لرستان و خوزستان. در دامنه‌ی کوه‌های پوشیده از جنگل و گل و گیاه و تنوع جانوری زاگرس میانه، غرق در آب و محصور از خاکی تاریخی و متصل به دو جاده‌ی راه آهن و آسفالته سراسری؛ جای پیش‌رفت دارد، بیش از تصور…
متشکل از جمعیتی کثیر با اصالت، از لر و اقلیت‌هایی با فرهنگ و‌منش همگون. در بین این جمعیت شاید زمانی پیچ و خم‌های ناسازگاری کم و‌بیش بوده؛ اما بمرور و سال‌هاست که به تغییر طبیعی به نیکی در کنار هم سازگار یافته اند و می‌رود که به یکی شدن یعنی جامعه مدنی و کارکردهای آن تن دهند. این شهر ضربه هم دیده ،زخم برداشته، روح و روان‌هایی هم خدشه برداشته البته از ناحیه‌ی لمپن‌ها، افراد کم‌سواد و دارای حاشیه، فرصت‌طلبان و سرخوردگان؛ اما هیچ وقت این ضرر نباید به عقب برگردد و مرتب به این و آن تعمیم داده شود و فرصت‌ها در لابلای این بگو مگوهای وقت گیر بسوزند و گم شوند. تحلیل آن باید با چاشنی درست کردن و ترمیم آن رویه های غلط صورت گیرد. مطمئنم که آقای جهانبخش قلاوند مسبوق بسابقه این تجربه را دارد که زمان را درک کند که جمعیت این دیار که بحکم شهروند بودن *درد* مشترک دارند و *منافع* مشترک و برای رفع درد و حفظ منافع جان داده اند برای آبادانی شهر، این بار هم دل می سوزانند و کمک خواهند کرد. قلاوند حتما بر این پیکره ی ناگستنتنی، در راستای پیش‌رفت شهر و اعتلا و سربلندی همه، با تدبیرگره‌ای طلایی خواهد زد و در صحنه‌ی کارکرد خود؛ این اجتماع بزرگ شهری را به عدالت هر روز بیش‌تر از روز قبل خواهد دید.

شعار *«شهر،شهروند»* یادتان نرود.