از توهم اسب سفید
آن‌گاه که
در پیاده روهای جهان
آرزو
سمکوب اسب‌ها می‌شود
دست به دست آن که
موی دُم اسبی بسته و
در صدائی واحد
آرزوها را فرياد می‌کشند
و به ضرب هر فرياد
سم‌ضرب‌ها، فرود …
در فرازِ اصیل از « اصطبل اوژياس »
که از يال کوه افتاده و
اصل نجابت را
شیهه می کشد
در راه‌های بی‌سوار و
الف را با علف
تاخت می‌زند
به بُن بار ديگر از نجیب