جایگاه‌های تبلیغاتی با سخن‌رانی و موسیقی و کف و سوت هواداران نامزدهای انتخاباتی یک‌پارچه شور و هیجان شده بود.
بر اساس رویه، در آخرین روز تبلیغات، نامزدها هرچه در چنته دارند رو می‌کنند. هر دوره‌ای از مجلس حرف‌های خاصی هست برای آن که نامزدها در روز آخر تبلیغات برای مردم بیان کنند.
در آخرین روز تبلیغات مجلس ششم اما دست نامزدهای منتقد به ویژه اصلاح‌طلبان بسیار پر و حرف‌های نگفتنی برای گفتن زیاد بود. بستگی به این داشت که کدام نامزد شجاعت بیش‌تری داشته باشد تا به آب و آتش بزند، از قتل‌های زنجیره‌ای، کتک‌کاری وزیران دولت، هیجدهم تیر و به خاک و خون کشیدن کوی دانشگاه تهران گرفته تا گمانه‌زنی‌ها در مورد عوامل اصلی قتل‌های زنجیره‌ای، سعید امامی و طرح قانون مطبوعات او، چوب‌هایی که تندروها لای چرخ دولت خاتمی می‌گذاشتند، هر ۹ روز یک بحران سر راه دولت خاتمی، جامعه مدنی، نسل جوان و سَرِ آخر، از زنان و از بسیاری از دردهایی که داشت دمل می‌شدند، نامزدها می‌توانستند داد سخن بستانند.
حرف برای گفتن بسیار بود؛ اما نخست شجاعت بیان می‌خواست که کار هرکس نبود! کار آدم‌های پاک باخته بود و دو دیگر، شیوه‌ی بیان و هویت شخص بیان کننده بود که این دو از هرکسی ساخته نبود.
اما ناگهان شهر مثل یک بمب ساعتی ترکید! همه چیز به هم ریخت! همهمه شد! یک‌باره خرم‌آباد، یک صدا نام کسی را صدا کرد که تا آن لحظه سر زبان بسیاری از مردم نچرخیده بود. «عباس بزرگمهر!»
غلاعباس بزرگمهر حسن‌وند که او را عباس بزرگمهر می‌گفتند، کارمند وزارت کشور، عضو دفتر تحکیم وحدت، از رهبران جنبش دانشجویی ایران و تنها نامزد این تشکل دانشجویی در شهر خرم‌آباد بود.
در آخرین روز تبلیغات که همه‌ی نامزدها آخرین گردهمایی خود را برگزار می‌کنند، بزرگمهر هم سرجایگاه رفت تا خلاف همه، آغازی بر پایان خود باشد. از حرف‌های نگفتنی گفت. حرف‌هایی که آتش به خرمن برخی از کسان انداخت و آب در خوابگه مورچگان ریخت…
ناگهان ستاد تبلیغاتی او مورد حمله‌ی خشونت‌بار تندروهای انصارحزب‌الله شهر خرم‌آباد قرار گرفت. پارچه‌نوشته‌ها پاره و ستاد تبلیغات او چون خیمه‌های دشت کربلا ویران شد!
همین برخورد خشنونت‌آمیز تندروها با ستاد بزرگمهر، به یک «برند» تبدیل و عباس بزرگمهر در نیم‌روزی، خود قهرمان یک داستان شد.
داستان پُرشور و حرارت او در درازای بعد از ظهر روز چهارشنبه و فردای پنج‌شنبه ۲۷ و ۲۸ بهمن تا پیش از برگزاری انتخابات ۲۹ بهمن ۷۸، سینه به سینه رفت.
همواره در لرستان انتخاباتِ سیاسی، تا اندازه‌ای به یک موضوع اجتماعی و عاطفی تبدیل می‌شود. هواداری از نامزدها جز در شهر کوهدشت، در باقی اقلیم لرستان به قول و قرار و قسم و قرآن بند می‌شود؛ اما با پیامد رخداد حمله به ستاد تبلیغاتی عباس بزرگمهر، ورق برگشت. تحلیل‌گران اعتراف می‌کردند که بعد از حمله‌ی تندروها به ستاد بزرگمهر، اگر زمان تبلیغات انتخاباتی ۲ روز بیش‌تر می‌شد، شکی برای کسی باقی نمی‌ماند که مردم همه‌ی عهدها را می‌شکستند و پای عهدنامه‌ی بزرگمهر را امضا می‌کردند! رخداد اما در آخرین روزهای انتخابات بود. فرصتی باقی نمانده و صدای بزرگمهر به همه‌ی گوشه و کنار شهر و هیچ‌کدام از بخش‌های تابعه نرسیده بود؛ ولی هرجا که رسید تیرش به خطا نرفت.
انتخابات برگزار و نتیجه‌ی شمارش آرای مردم اعلام و روشن شد که قصه‌ی بزرگمهر، ناباورانه سینه‌های بیش از ۲۲ هزار تن از مردم خرم‌آباد را تسخیر کرده بود.
پس از برگزاری انتخابات عباس دالوند، میرزا جهانگیرخان صوراسرافیل لرستان، در صور خود دمید. «عباس دالوند» در منقبت «عباس بزرگمر» و منقصت تندروها در نشریه‌ی لرستان تیتر زد:
«خشونت ۲۰ هزار سیلی خورد!»
این تیتر ادای دین عباس روزنامه‌نگار به عباس سیاستمدار بود. با تیتر نشریه‌ي لرستان تندروها به حاشیه رانده شدند. آرای بزرگمهر پرمعنی‌تر و آشکارتر شد. پیام معنی دار رای مردم بعد از انتخابات هم در گوشه و کنار اقلیم لرستان پوستر و موقعیت دفتر تحکیم وحدت در بین فعالان سیاسی لرستان محکم‌تر شد. مدیرکل آموزش و پرورش لرستان گفت:م هفت کودک در یکی از مهد کودک‌های شهر خرم‌آباد مسموم شدند.»
رضا عزتی شامگاه دوشنبه(۲۱ اسفندماه) بیان کرد: «روز شنبه هفت کودک در مهد کودکی با علائم مسمومیت غذایی به بیمارستان منتقل شدند.»
وی اظهار داشت: «امروز کمیسیون در این خصوص تشکیل و علت مسمومیت در دست بررسی است.»
مدیرکل آموزش و پرورش لرستان با بیان این‌که برخی از والدین اقدام به انجام آزمایش جداگانه کرده‌اند، یادآور شد: «تاکنون علت دقیق مسمومیت این کودکان مشخص نشده است.»
عزتی ادامه داد:« تمام کودکان مسموم شده ترخیص و در وضعیت مطلوبی قرار دارند.»