داوود را باید وقتی شناخت که مثل یک جراح مغز چه اندازه وسواس و دقت در کارش دارد. وقتی در حال تنظیم یک قطعه موسیقی است، شاید هم‌نشینش را کلافه می‌کند. به محض اتمام کار دوباره به ابتدا برمی‌گردد و آن‌چه را می‌خواهد ارائه دهد، میلی‌متری پیش می‌برد.

داوود را بارها در حال تنظیم دیده‌ام. راجع به واژه‌واژه‌ی شعر سؤال می‌کند و آن‌گاه که می‌خواهد جملات و قطعات موسیقی را با مصراع‌های شعر به هم بدوزد، بدون ریا و غرور صد بار می‌پرسد و نظر شاعر و مدیر استودیو و خواننده برایش اهمیت دارد.
داوود علاوه بر رقص انگشتانش در نواختن کمانچه، خواننده‌ی خوش صدایی هم هست اما به احترام خوانندگان، نمی‌خواند.
علت رشد و درخشش داوود هم‌نشینی و کار با بزرگان و صاحب‌نظران موسیقی است. خوش‌بختانه هر مطلب را زود می‌گیرد، خوب می‌فهمد و به زیبایی اجرا می‌کند.
اخلاق پسندیده و بی‌حاشیه از داوود یک شخصیت هنری ساخته است که جز حاسدان و حاشیه‌پردازان همه دوستش دارند. با وجود اختلاف سنی که با ایشان دارم و فقط به‌عنوان سراینده‌ای که سال‌هاست با ایشان رفاقت دارم، یکی از افتخاراتی که من و فرزندانم در طول زندگی کسب کرده‌ایم، رفاقت و هم‌نشینی و بهره جستن از هنر ایشان است.
شاگردانش همه نوازندگان خوبی شدند و گروه‌های موسیقی‌پردازی که داوود را در کنار خود دارند، مقام‌ها و عنوان‌ها کسب کرده‌اند، خوش‌بختانه داوود جوان است و هنوز میدان برای کار و درخشش دارد. در روزگاری که هنر نقطه‌ی مقابل مذهب تلقی می‌شود، روزگاری که زیبایی، زیباآفرینی و نشاط جرم است، این هنرمندان هستند که باید و باید رسالت هنریشان را در جهت زندگی و سرزندگی مردمشان مصروف دارند.
زندگی بدون هنر، یعنی پخمگی و مرگ و میرایی، یعنی دوری از رسالتی که جامعه را سر پا نگه می‌دارد. موسیقی عین زندگی است، شعور است و خداباوری و عشق. از این منظر کار هنرمندان و به‌ویژه اهالی موسیقی شبیه پزشک حاذقی است که یک غده‌ی سرطانی را از اندامی جدا می‌کند تا به حیات ادامه دهد.
شرط مداومت هنر و مقاومتش در برابر این همه‌ی کج‌اندیشی و جزم‌نگری این است که جوانانمان موسیقی را جزو اصلی زندگی‌شان بدانند و اهل موسیقی را با احترام و کرامت یاد کنند و هرچه از دستشان برمی‌آید در راستای پویایی این ودیعه اهورایی از خود نشان دهند.