جاده بود و
طناب و
پنجه‌ي اهرمنی
که تو را چنان فشرد
که آبشار در شرم گیسویت گریست.
غریب نبودی
تا در هول‌ْباد آن پاییز
توالی تکرار روزهای پریشانم شوی!
اسطوره‌ی اندوهی
که مرگ
شرمسار نجابت اردیبهشتی‌ات بود
و کودکان
خیره در هندسه‌ي رنجی
که «نگاه وطن پیرش کرده بود»
و شوربختی این قوم
در آن «بامداد بردیایی»
که از طناب قافیه می‌بست
تا طاعون نکبتی این تفاله‌ي عصر
به بیرون جهان تف شود
و قابیلی
که دشنه می‌نشاند
بر زلال آخرت
غرق در قوس و قزح نگاه و
اندیشه‌ي بالی که بسازی
امّا لبانت
خاک را می‌سرود.