خودکار می‌چرخانم
محکم
محکم‌تر
در عمق زخم‌هام
فریاد می‌زنم
بلند
بلندتر …

این
شیوه‌ی سرودنم است
**
فقط خراش عمیق و
پینه و خون
در خود دارند
خارج که می‌شوند
دستان «جانِ‌مرگ»

در امان نمانده‌اند
از ایلغار
«لقمه‌نان»های از دهان کوچک‌تر
زیرِ سنگ‌های عظیم میهن
هم!
**
دختر،
پسر،
و –
سفله‌ی
شرورِ
وقیحِ
پلیدِ
پست

عزیزکم!
فرزند
بر
سه قِسم است!