تا قلم هَس، تا وِتِن هَس، جال و رُمِم هُم‌کُرَل

 اژ شراوِ شعرَلِم، مَسِ مدومِم هُم‌کُرل

 گِلّ‌گلّی درد و خم و خصه فراموشه مکم

 آشنا و نِم‌نِمِ ساغر و جُمِم هُم‌کُرل

 اژ گَپم، ای قلمِم، نویره مَواری ار زمین

 چوین چراخِ روشن و مونگِ تمومم هُم‌کُرل

 دلِ پاکی دیرم و سینه چوی سَرکَنی زلال

 ولی ار بازارِ دیندارَل حَرومم هُم‌کُرل

 قلمِم چوی رخشِ رستم، آنِموسی تا هدف

 نیشتمه ار زینِ اسبِ بی‌لَقومِم هُم‌کُرل

 گپِ راس ای گوش کاسِ بی‌خیالَل نمچو

 دی وِلِم‌کَن ایسکه‌گِ زشت و بَنومِم هُم‌کُرل

 کِز و کِشماته مَنیشِم، مِیم‌ گِ رازی بشتوِم

 چوین «کرم» گوش ار دنگِ نولَک‌نَمومِم هُم‌کُرل

پی‌نویس‌ها:

وتن: گفتن/  جال و رُم: جوان و سرحال/

هُم‌کرل: دوستان، رفقا/گل‌گلی: گاه گاهی/جُم: جام / نویر: نور/ مواری: می‌بارد/ سرکنی: سرچشمه/ آنموسی: آرام و قرار ندارد/ لقوم:لگام/ کاس: کر/ بنوم: بدنام/ کز: غمگین/ کشمات: ساکت/ نو‌لک‌نموم: جوان زیبارو