بیش‌ترین میزان مشارکت مردم در انتخابات مجلس، مربوط به مجلس پنجم بود که در آن ۷۱٫۱ درصد مردم رای دادند و علی‌اکبر ناطق نوری رییس آن مجلس شد. دومین مشارکت بالا نیز مربوط به مجلس ششم بود که ۶۷٫۳ درصد رای دادند و مهدی کروبی به ریاست پارلمان رسید.

تا قبل از انتخابات ۱۱ اسفند، پایین‌ترین نرخ مشارکت مربوط به مجلس یازدهم با ۴۲٫۵۷ درصد بود که ریاست آن با محمدباقر قالیباف است و اینک، رکورد کاهش مشارکت، باز هم شکسته شده است.

واکاوی علل این افت مشارکت به‌رغم تبلبغات گسترده برای حضور در انتخابات می‌بایست جزو برنامه‌های راه‌بردی و فوری نظام باشد. در غیر این صورت، آسیب‌های بسیار جدی متوجه نظام سیاسی حاکم خواهد بود.

این نکته از آن جهت حائز اهمیت ویژه و حیاتی است که در سال ۱۳۹۸ که انتخابات مجلس یازدهم برگزار شد، میزان مشارکت برای نخستین‌بار به زیر ۵۰ درصد رسید و در انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای سال ۱۴۰۰ نیز این مشارکت زیر ۵۰ درصدی ادامه یافت (۴۸٫۸درصد) و اکنون در سال ۱۴۰۲، بار دیگر شاهد مشارکت زیر ۵۰ درصدی در دو انتخابات مجلس شورای اسلامی و مجلس خبرگان هستیم. به بیان دیگر در همه انتخابات ۴ سال اخیر که همه نوع انتخاباتی هم برگزار شده، بیش از ۵۰ درصد مردم و حتا نزدیک به ۶۰ درصدشان در انتخابات شرکت نکرده‌اند.

بخش قابل توجهی از شرکت کنندگان نیز به دلایل واضح، رأی باطله به صندوق انداختند. هنوز مشخص نیست در انتحابات اخیر، چند درصد آرا، باطله است ولی در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۴۰۰، آرای باطله رتبه‌ی دوم جدول رده‌بندی آرا را به خود اختصاص دادند که در تاریخ انتخابات ایران، بی‌سابقه بود. در آن انتخابات، ۱۲٫۸۸ درصد آرای ریخته شده به صندوق، باطله بودند!

بی‌گمان، نظام باید قدر شرکت کنندگان در انتخابات را بداند و کاری نکند که در دوره‌ی بعد، آن‌ها هم دچار ریزش شوند. در کنار ارج نهادن به این حضور، شنیدن صدای اکثریت خاموش، مهم‌ترین وظیفه‌ی کسانی است که مدعی دل‌سوزی برای نظام و حفظ آن هستند.