گیم یا گیمر کدام‌یک دست بالا را دارند؟ در جماعت جوان، سازنده بازی از خود بازیکن دست بالاتری دارد. این جماعت که روزگاری منتقد شهید سلیمانی بودند و بعد خوان‌خواه او، مواظب تندروی خویش نیستند. تندروی با وضعیت ایران امروز (نظام و جامعه) سازگار نیست.
ریشه در باد داشتن همین است. نه رای اکثریتی دارند که کلا ۴ تا ۶ درصد نظر مردمند. البته آن مردم نزد ما محترمند.
نه ادب آن دارند که نهادهای انقلابی را که برای رفتار آن‌ها از خود گدشته بودند، احترام کنند.
قالیباف هرکه هست، برنامه در حوزه‌ی توسعه است. حال آثارش در شهر باشد یا نباشد. کم هزینه باشد یا با هزینه بسیار.
آثار این دوستان چیست جز حمله و تکفیر و خلص و خالص‌سازی دروغینی که مردم را از نظام جدا می‌خواهد و می‌گویند اگر صندوق رای بالاتر از اقبال ما باشد، ما بدبخت شده‌ایم.
خوب صندوق رای را بی‌پناه کردند و خیال می‌کنند که چون خوراج‌اند که چرا صلح کردید. چرا دو خیمه تا رد شر معاویه مانده بود، برگردید گفتید. این جماعت مواظب وزن خود نیستند. آن‌ها گیمر هستند.
چهارچوب بازی اصولگرایی به آن‌ها این تشخص راهبری را تا زمانی می‌داد که علیه بازی‌ساز نباشند. منظور تخفیف کلمه بازی به لهو و لعب نیست. به هیج وجه. منظور نطریه بازی‌ها در سیاست است.
به نظرم زنگ خطر این گروه به صدا در آمده و نیازمند نقاق هستند. چون در بازی علنی و صادقانه، حتا اعتبارنامه‌شان هم مردود خواهد شد.
در این شرایط شیمی جامعه که غِلظت تندروی به نهایت رسیده‌است، فواره می‌افتد. احتمالا نهاد نطامی و نطام و اصلاحات در یک ستون قرار می‌گیرند و تندروی به منزل آخر خواهد رسید. آن‌ها در درون گیم هستند. بیش‌تر از آن، بازی خارج از متن است. متن آن‌ها را ویرایش خواهد کرد.