شوخی با قصیده‌ی منوچهری دامغانی این فکاهه‌ی منظوم ابتدا غزلی بوده است؛ یک شوخی با قصیده‌ی منوچهری دامغانی که دهه‌ی ۴۰ در نشریّه‌ی «توفیق» منتشر کردم. بعدها به این سروده ابیاتی اضافه، و سعی شد در حدّ تجربه‌ی اندک جوانی من به قالب قصیده نزدیک‌تر شود: ۲۷ فروردین ۱۴۰۳
شوخی با غزل حضرت حافظ بهار و نوروز همزاد شادی و لبخندند امّا در شرایطی که لبخند و شادی در محاق اندوه باشند ذهن آدمی نا‌به‌خود در صدد جست‌وجویشان در خاطره‌های خویش برمی‌آید. ۱۸ فروردین ۱۴۰۳
