قطب‌الدین صادقی روزپنج‌شنبه (۲۷مهر) در حاشیه‌ی شانزدهمین جشنواره‌‌ی تئاتر خیابانی مریوان در گفت‌وگو با خبرنگاران اظهار کرد: «نخستین‌بار که گزارشی را در مورد فستیوال تئاتر خیابانی در اروپا نوشتم به چاپ رسید، یک ماه بعد متولیان وقت وزارت فرهنگ و ارشاد بعد از خواندن آن مقاله و گزارش به این فکر افتادند که جشنواره‌ای را به عنوان جشنواره تئاتر خیابانی در کشور راه‌اندازی کنند.»
وی عنوان کرد: «طرح و فکر راه‌اندازی جشنواره‌ی تئاتر خیابانی مریوان در ابتدا خیلی جدی نبود زیرا جامعه‌ی ایرانی به‌‌ویژه شهرهای کوچک پذیرای این نوع از هنر و نمایش نبودند، این بیگانگی با تئاتر خیابانی به‌حدی بود که در زمانی که بازیگران در ترمینال‌های جنوب به نمایش می‌پرداختند توسط پاسبانان دستگیر و مورد آزار و اذیت قرار می‌گرفتند، تا اینکه به مرور زمان این هنر جایگاه خود را در بین مردم پیدا کرد.»
صادقی افزود:« جشنواره‌ي تئاتر خیابانی مریوان در ابتدا تحت یادمان حلبچه‌ در شهر مریوان برگزار می‌شد که به مرور جای خود را به تئاتر خیابانی داد و این جشنواره نقش مهمی را برای تحکیم جایگاه تئاتر خیابانی در کشور ایفا کرد.»
وی ادامه داد:« امروزه در بسیاری از شهرهای کاشان، لاهیجان، سقز، بوکان، اصفهان و چند شهر دیگر تئاتر خیابانی برگزار و با استقبال بی‌نظیری همراه است.»
صادقی افزود:« خوش‌بختانه اولین قدم‌ها برای تحکیم جایگاه تئاتر خیابانی به خوبی برداشته شده و امروزه مورد قبول جامعه ایرانی واقع شده و مسئولان نیز به مرور دریافتند که تئاتر خیابانی می‌تواند به عنوان یک مدیوم فرهنگی پیوند دهنده‌ی انسان‌ها و سرگرم‌کننده‌ی آن‌ها باشد.»
وی عنوان کرد:« پس از شناخته‌ شدن این نوع نمایش در کشور، دانشکده‌های هنری به نشر آثار خود همت گماشتند و در حال حاضر دانشگاه‌های هنری از ۱٨ به ٦۷ دانشگاه هنری ارتقا پیدا کرده که جدا از دانشگا‌ه‌ها، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مجوز ۳ هزار کلاس آموزشی را صادر کرده‌ که ۷۰۰ کلاس آن به تربیت بازیگری و کارگردانی اختصاص دارد.»
صادقی زیرساخت‌های اصلی تئاتر را که همان سالن‌های نمایشی‌ است، ضعیف عنوان کرد و افزود:«چون یک هزار و ٤۰۰ سالن‌ نمایش موجود در کشور جوابگوی نمایش ٦ هزار هنرجو نیست، امروز شاهد حضور گسترده‌ی هنرمندان در عرصه‌ی تئاتر خیابانی مریوان هستیم.»
وی اظهار کرد: «جای بسی خوش‌حالی است که‌ امروز تئاتر به‌ گونه‌ای در کشور جایگاه خود را پیدا کرده، که هنرمندان بیشماری در سراسر کشور خواهان شرکت در این جشنواره‌ها هستند، برای مثال جشنواره‌ کودک همدان بالغ بر ٤۰۰ گروه‌ خواستار شرکت در این جشنواره بوده‌‌اند و هم‌چنین جشنواره معلولین مورد استقبال جدی و فراوانی قرار گرفته‌ است.»
صادقی بیان کرد: «کمبود مکانی برای نمایش، هنرمندان تئاتر را به‌ سوی تئاتر خیابانی سوق داده و همین امر سبب گسترش تئاتر خیابانی مریوان شده‌ است.»
وی ادامه داد:« همین امر که تئاتر خیابانی مریوان وسعت پیدا کرده و راه خود را در جامعه‌ي محلی و در بین مردم پیدا کرده‌است، جای بسی افتخار است و ما را به حرکت به سمت جامعه‌ي مدنی سوق داده‌است.»
به‌ گفته‌ی این کارگردان، اینکه تئاتر خیابانی توانسته در جامعه‌ی ایرانی و سراسر کشور به ویژه در استان کردستان خود را نشان دهد و مورد مقبولیت عامه مردم و مسئولان قرار گیرد، قدم اول برای موفقیت این عرصه است و قدم دیگر کیفیت نمایش‌هاست.»
صادقی ادامه داد:« هنرمندان برای ارتقای کیفیت نمایش‌ها می‌بایست همه‌ی توان خود را به‌کار بگیرند و سواد و مهارت کافی را داشته باشند زیرا ارایه‌ی نمایش با کیفیت بدون ثبات و سواد دانشگاهی و تمرین امکان‌پذیر نخواهد بود.»
وی عنوان کرد: «یکی از نکات حائز اهمیت جشنواره‌ی تئاتر خیابانی این است که‌ به جای حرکت مردم به سمت تئاتر، تئاتر به سمت مردم آمده است و این قدم بسیار بزرگی است، لذا باید با همه‌ي توان و انرژی خود لذت تماشای تئاتر را به مردم نشان دهند و این فکر و باور را به مردم نشان دهند که تئاتر جایگاه بزرگی در بین مردم دارد.»
صادقی، وظیفه‌ و مسئولیت هنرمندان تئاتر خیابانی را دو برابر هنرمندان تئاتر صحنه‌ای دانست و گفت:« هنرمندان تئاتر خیابانی باید مبلغین بزرگی در جامعه باشند و لازمه‌ی آن نمایش‌نامه‌ی قوی و کارگردانی قوی است.»
به‌ گفته‌ی وی، یکی از ویژگی‌های منحصر به‌فرد تئاتر خیابانی این است که به جای سخن گفتن از حرکت، موسیقی، تصویرسازی و ارتباط با مردم برای نمایش خود بهره بگیرند.
این کارگردان ادامه داد:« باید دقت کرد که همه‌ی موضوعات، مناسب تئاتر خیابانی نیست، تعمق و تفکر و تحلیل در تئاتر خیابانی جایی ندارد، در واقع هنرمند در نمایش خیابانی باید به مخاطب شوک وارد کند و قوی‌ترین فکرها و ایدها را با زبان ساده و عامه‌فهم بیان کند؛ زیرا معدل تماشاگران تئاتر خیابانی معدل بزرگی نیست و باید دانست که خطاب به‌ چه‌ کسی این نمایش اجرا می‌شود.»
صادقی یادآوری کرد:« برخلاف تئاتر شهر طبقه‌ی فرهیخته‌، که مختص طبقه‌ی متوسط دانشگاه دیده، دانشجو، باسواد و کتاب‌خوان است که از معلومات بالایی برخوردارند، در تئاتر خیابانی مریوان باید موضوعات را با زبان ساده بیان کرد.»
وی به شکل‌گیری تئاتر خیابانی در اروپا گریزی زد و گفت:« زمانی که در اروپا تئاتر خیابانی شکل گرفت، چندین ویژگی منحصر به‌فرد داشت و بعد از جنگ جهانی اول در میان مردم گسترش یافت و بازیگران آن‌ها عده‌ای سیاسی بودند که هدف آن‌ها افشای حقیقت بود.»
صادقی تئاتر خیابانی را فاقد مقدمه عنوان کرد و افزو«د: نمایش خیابانی بدون مقدمه‌چینی بلافاصله حرف و هدف خود را نمایش می‌دهد و باید توجه داشت که ذات تئاتر خیابانی تهییجی تبلیغی است و باید موضوعاتی انتخاب شود که دارای جنبه‌های شدید اجتماعی است.»
وی موضوع حائز اهمیت دیگر را بحث اجرا دانست و گفت:« هربازیگری در درون خود انرژی خاصی دارد که باید تلاش کند در حین اجرا این انرژی شعله‌ور و گرما و هیجان آن مخاطب را به تماشای ادامه‌‌ي نمایش دل‌گرم کند.»
به‌ گفته‌ی این کارگردان، فرهنگ و هنر تکیه‌گاه روحی و معنوی مردم است و نباید تحت هیچ‌شرایطی تعطیل شود حتا در دوران بحران و جنگ و درگیری هم باید تداوم داشته‌ باشد، زیرا درون انسان نباید فقیر باشد.» /ایسنا