يك نمونه‌اش همان سي‌ميليون‌ دلاري بود كه دولت آمريكا به‌طور خيلي محرمانه و سري براي نشريات ما فرستاده بود! «حالا چرا باب شده است كه امور خيلي محرمانه و فوق‌العاده سري به همين آساني‌ها افشا شوند خود هم نمي‌دانيم!.» البته در زمان خودش ما «قلي‌بگ» گفتيم: ايها‌الناس سي ميليون دلار را اگر به قول فرنگي‌ها … «چنج» كنيد با اين پول خودمان مي‌شود «چندين هزار ميليارد تومان!» حالا گيرم ما مثلاً دويست و هشتاد نشريه آمريكايي نشان داشته باشيم …! سهم هر يك مي‌شود به عبارت شما … پونصد ميليون تومان. اگر نصف اين تعداد نشريه داشته باشيم هر يك مي‌شود «چندين ميليارد تومان» اگر ربع آن را داشته باشيم … چهارصد ميليون تومان … كه پول كمي نيست. قاعدتاً حضرات روزنامه و نشريه‌چي بايستي از صدقه سر دولت فخيمه و كريمه آمريكا … با پول بيليارد بازي كنند! درحالي‌كه بينوايان … عموماً خرشان در گِل بدهكاري گير كرده است و تپق‌تپق و دست به عصا راه مي‌روند، كه چه زماني در گودال خود حفر كرده سقوط كنند؟ اگر اين جريان حقيقت مي‌داشت قريب به يقين مي‌بايستي سهمي هم از آن هديه به اين نشريه وزين ما عنايت فرمايند. درحالي‌كه ابداً و اصلاً فلوسي هم نداده‌اند، چه رسد به دلار … اينجاست كه آدم شك برش مي‌داره كه نكند اين نشريه ما در رديف آن دسته نشريات وابسته به امپرياليسم نيست. نه سببي و نه نسبي … و ما الكي‌الكي داريم خونِ خودمان را كثيف مي‌كنيم. يا نكند سهم ما را لطف كرده باشند و رفقاي مطبوعاتي ما آن را محرمانه و سري «لوطي‌خور» كرده باشند. اگر چنين اتفاقي افتاده باشد ناچاريم در اين عصر قانون و قانونگرايي … گروه فشاري تشكيل بدهيم و حق خودمان را با «فشار» از حلقوم آن‌ها بيرون بكشيم. اگر اين ترفند نگرفت، شكايت به دادگاه بين‌المللي لاهه ببريم و از آن طريق به حق و حقوق دلاري خودمان برسيم. والسلام.