در حال حاضر کمبود پرسنل، فضای بیمارستانی و تجهیزات به یک مشکل اصلی در این ساختار بدل شده است. بدون شک بیمارانی که به اورژانس منتقل می‌شوند دارای شرایط نامناسبی هستند و ممکن است هر ثانیه برای نجات جان شان ارزشمند و حیاتی باشد. اما گاهی اوقات شرایطی رقم می‌خورد که نه تنها جان بیمار بلکه جان همراهان و پرسنل هم به خطر می‌افتد! در بسیاری از موارد زمانی یک بیمار بدحال به اورژانس منتقل می‌شود اطرافیان بیمار در عوض کادر درمان و پزشکی دور بیمار خود حلقه می‌زنند و در این مرحله پرستاران باید از اطرافیان و خانواده بیمار خواهش کنند تا دستکم راه را برای رسیدن پزشک و پرستار بر بالین بیمار باز کنند. البته همین درخواست ساده و منطقی (البته منطقی از نظر کادر درمان و پزشکی؛ والا ما به اندازه جمعیت کشور در مملکت پزشک داریم ولی چون در منزل امکانات ندارند به بیمارستان مراجعه می‌کنند!) گاهی با تهدید، توهین، حمله، ضرب و شتم و تخریب اموال عمومی بیمارستان همراه است ولی چون مریض دارند و اعصابشان خرد است، «چاره‌ای نیست به جز دیدن و حسرت خوردن!» فاز بعدی ماجرا درگیری اطرافیان بیمار با یک‌دیگر و در مواقعی با کادر درمان و پزشکی به دلایل مختلف نظیر خصومت های شخصی، اختلافات خانوادگی، موج دوم درگیری و نزاع قبلی، تاخیر در روند فرآیند درمان به زعم اطرافیان و … است.
نقش نگهبانان نیز در این مواقع دیدنی و شنیدنی است. حکایت نیروهای حفاظت اورژانس که از قضا به اسپری فلفل و یک قبضه باتوم پلیمری نیز مجهز هستند، شنیدنی است این بندگان خدا هم که از بد روزگار به کسوت نگهبانی در اورژانس نائل شده‌اند، در مواجهه با درگیری‌های داخل اورژانس دچار دوگانگی فلسفی می‌شوند و نمی‌دانند دقیقاً چه وظیفه‌ای دارند؟ از جان پرسنل مراقبت کنند؟ جان خودشان را از مهلکه در ببرند؟ مراقب بیمار باشند از روی تخت نیفتد؟ اورژانس را یک‌تنه آرام کنند؟ از اسپری فلفل استفاده کنند؟ با باتوم ملت را بترسانند؟ اما جالب این‌جاست دست آخر در بسیاری مواقع خودشان متهم به ایجاد ناامنی و درگیری در اورژانس می‌شوند و باید پاسخ‌گو هم باشند! بماند که گاهی اوقات که کتک خورشان پر می‌شود و در مواردی هم که قصد شکایت از ضاربان می‌کنند، فیلم ضبط شده با دوربین‌های مدار بسته بیمارستان یهویی پاک یا تقطیع می‌شود؟!
هر چند دلایل فرهنگی و اجتماعی در بروز بسیاری نابسامانی‌ها و نا امنی‌ها در اورژانس بیمارستان‌ها تاثیر مستقیم دارند، ولی لزوم توجه بیش‌تر به مدیریت داخلی بیمارستان ها نیز مورد انتظار است. کاهش تعرفه‌های بیمارستانی و افزایش مراجعات غیر ضروری به بیمارستان، کمبود نیرو و پرستار، عدم تقویت بخش خصوصی در جهت کاهش مراجعه به اورژانس به‌منظور درمان‌های سرپایی، کمبود امکانات و تجهیزات فنی، توجه ناکافی به مقوله‌ی آموزش و پیش‌گیری بهتر از درمان، تلفن برخی از مدیران به پرسنل و توصیه در خصوص بیمار شان، انجام برخی اعمال جراحی غیر ضروری نظیر ختنه و آماده‌سازی کودک در اورژانس قبل از اعزام به اتاق عمل، رفتارهای غیر مسئولانه و کودکانه برخی مسئولان بخش های مختلف بیمارستان که برای دو روز مسئولیت بیش‌تر بر مسند یک بخش بیش‌تر ادعای قوم و خویشی با وزیر و وکیل و فرماندار و … دارند و به هر دستاویزی دست می‌یازند و … از دیگر چالش‌های موجود در بیمارستان‌هاست. جا دارد مسئولان محترم دانشگاه‌های علوم پزشکی در وهله‌ي اول نسبت به توسعه‌ي همگانی آموزش و مقوله‌ی پیش‌گیری بهتر از درمان، حساس‌تر باشند و روی آموزش از هر طریقی که صلاح می‌دانند، وقت و هزینه بیش‌تری صرف کنند. بی ترید کاهش مراجعات بیمارستانی با آموزش‌های عمومی به مردم می‌تواند به عنوان راه‌کاری منطقی و میان‌بر در جهت حل مشکل کمبود فضا، پرسنل و امکانات باشد!