-گاه، بار معنایی برخی واژه‌ها چنان سنگین است که کمر ذهن را می‌شکند.
– ابر، سینه‌ریزی از باران را به گردنِ آسمان آویخت.
– در واقع، اگر سیگارکشیدن لازم بود، خلقت، یک دودکش هم روی سرِ آدم‌ها تعبیه می‌کرد.
-باران برای پایان دادن به زندگی‌اش، خود را از ابر حلق‌آویز کرد.
-بدبین، زندگی را یک دیکشنری پر از وا‌ژه‌های تقلبی و بی‌معنا می‌دید.
– معلوم نیست پروانه‌ی کارِ پروانه‌ی برگ‌خوار بلوط از سوی کدام سازمان صادر شده‌است.
– ابر، پس از مدتی مقاومت، بالاخره با بارانش زمین‌گیر شد.
– آشفته‌حال با دست خالی مشغول درود کردن بی‌کاری بود.
– سحرگاهان، ویرگولی که در متن زمان، شب را از روز جدا می‌کند.
ادامه دارد…