تمارض کسی به ناتوانی به بهانه‌‌ی بیماری و کسالت جسمانی، اما به نوعی تمارض او آشکار باشد. در واقع بهانه‌جویی برای انجام ندادن وظیفه‌ی محوله است.

– کسی کاری به شخصی داد تا انجام دهد. مرد عامل یک روز سروقت کار رفت و اما روز دوم به بهانه‌ی ناخوشی به دنبال آن کار نرفت. چند روز گذشت؛ صاحب‌کار پی‌گیر موضوع شد، اما دید کاری صورت نگرفته است، به خانه‌ی مرد عامل رفت و حکایت پرسید: مرد عامل گفت:

– مریض شدم و نتوانستم کار کنم.

– صاحب‌کار در خانه‌ی مرد عامل ماند و ناهار آماده کردند، مشاهده کرد که به اصطلاح مریض بیش‌تر از همه خورد و نوشید. تعجب کرد و هیچ حرفی نزد، بلند شد و راه افتاد و رفت. وقتی به خانه رسید، همسر او پرسید:

– فلان کس گویا ناخوش شده و نتوانسته کارمان را انجام دهد. مرد خندید و گفت:

– ناخوش کجا بود! تبش تب است، کاسه‌اش لبالب است! یعنی تمارض می‌کند.

                    ادامه دارد…

۱-راوی: فاطمه رضی‌پور، خرم‌آباد.

– تَه‌ریف بئی‌نِه، باس هُسیرَه بَه‌که! «لری»

tarif beay ne bās hosira baka-
– تعریف عروس را باید مادر‌شوهر بکُند.

– کنایه از: تعریف و تمجیدی که باید از زبان کسانی شنید که به تعریف شونده نزدیکی دارند و یا سخت‌گیری بیش‌تری دارند.

حکایت:
– خانواده‌ای به خواستگاری دختری به خانه‌ی پدر دختر رفتند. خلاصه از هر دری حرف‌ زدند و حرف زدند تا هر یک از طرفین شروع کردند به تعریف از پسر و دختر خودشان. تعریف و تمجیدها به اوج خود رسید؛ بیش‌تر از همه، مادر دختر بود. در این بین مادر پسر گفت: ای خانم‌جان! از قدیم و ندیم گفته‌اند:
– تَه‌ریف بئی‌نِه، باس هُسیرَه بَه‌که، تعریف عروس را باید مادرشوهر بکند.
– با این ضرب‌المثل حرف خود را به کرسی نشاند و دیگر حرفی نزدند!