بدین‌روی برخی آیین‌های پیشینیان ما هرگز کهنه نمی‌شوند و از بین نمی‌روند. ایرانِ فرهنگی همواره بالنده و سرافراز است. هیچ قدرتی یارای درافتادن با نیرویِ تنومند و سُتوارِ اهوراییِ ایران فرهنگی را ندارد؛ نشان به آن نشان آن‌گاه که مغولان و تازیان بر این کشور تازیدند و ویران کردند اما نتوانستند فرهنگ و باورهای ایرانی را نابود کنند ولی خود در این فرهنگ گشن و سترگ حل شدند. این روزها انیرانی چون طالبان نیز سر ناسازی با آیین‌های ایران فرهنگی دارد اما دیر یا زود شر این‌ ددان اهریمنی نیز از سر مردم رنج‌دیده‌ی افغانستان کم می‌شود و گُم.
تاجیکان نیز سال‌ها زیر سیطره‌ی کمونیست بودند با همه‌ی محدویت‌ها اما باور‌ها و آیین‌های نیاکان خویش را فراموش نکردند و روز به روز این عناصر فرهنگی بالنده‌تر و پویاتر شدند.
نوروز در آغازین روزهای بهار جلوه‌گری می‌کند. بهار فصلِ خرمی و شادابی و سرسبزی است. زمانی که طبیعت از خواب زمستانی بیدار می‌شود، در حقیقت آغاز سال نو است. بدون تعصب و به‌دور از هرگونه پیش‌داوری، نوروز یکی از بهترین و بی‌نظیرترین جشن‌های جهانیان است. هیچ جشنی به‌سان نوروز نیست. نوروز مردمی‌ترین جشن کره‌ی زمین است. نوروز جشنی خاص نیست جشن عامه‌ی مردم است.
نوروز آغاز کردار نیک و زدودن کردار زشت است. نوروز بزرگ‌داشت پاکی و پیراستن ناپاکی و آلودگی همه چیز است.
«نوروز در ایران جنبه‌ی اساطیری دارد. اسطوره‌شناسان ایرانی می‌‌گویند اعتقاد بر این بوده که نوروز آن ساعتی است که در آن سپهر، روان‌ها را برای ایجاد آفرینش به جنبش و حرکت در‌می‌آورد.»۱
برخی با جشن‌های باستانی ایران، سر سازگاری ندارند.‌ البته کار این‌ها آب در هاون کوفتن است. سال‌ها می‌گذرد نوروز هم می‌آید و می‌رود هر سال از سال دیگر تازه‌تر و خرم‌تر.
نوروز در دل و جان ایرانیان و خون تک‌تک آن‌ها ساری است و جاری…
نوروز نوید دهنده‌ی آزادی و امیدواری است؛ چه مردم ایران همواره به امید زنده‌اند.
نوروز، روز زایش خوبی‌ها و نیکی‌هاست. نوروز یعنی زدودن کینه و کبر و غرور از دل‌ها و درون‌ها.
نوروز لبخندِ تلخ اما ‌شیرین کودکی نگران، برای خریدن لباس عید و تنگ ماهی قرمز در بغل که به زندگی امیدوارانه می‌نگرد‌…
مردم ایران در همه حال، نوروز، بزرگ‌ترین جشن ملی خود را پاس می‌دارند؛ حتا در این روزها که حالشان خوب نیست، با وجود گرانی، تورم و… اما از نوروز نمی‌گذرند و آداب آن را به نیکویی به‌جای می‌آورند.
مردم ارجمند ایران! خانه‌هایتان آراسته، جامه‌هایتان نو و خوانچه‌هایتان پر باد!
بدین‌روی تا ایران هست نوروز نیز هست و خواهد ماند..
فرجام سخن؛
با نیما یوشیج هم‌کلام می‌شویم و می‌گوییم:
نگران با من استاده سحر،
صبح می‌خواهد از من،
کز مبارک دم او، آورم این قوم به جان باخته را بلکه خبر…
نوروزتان سبز باد و استوار!

۱-اساطیر ایران باستان، عصمت عرب‌گلپایگانی، انتشارات هیرمند، تهران: چاپ نخست ۱۳۷۶٫