همه بودند از آنانی که نوای آشنای علیرضا نادری بخش بزرگی از خاطراتشان را تسخیر کرده تا آنان که برای نخستین‌بار، به عشق دیدار حافظه‌ی آهنگین زاگرس آمده بودند. از حاج درویش احمدی یکی از عاشقان و دل‌باختگان آیین‌های سنتی لرستان که همیشه با شال و کلاه به احترام موسیقی مقامی لرستان قیام می‌کند و امروز دل داده بود تا بیخ بالش را بگیرند و او را به ردیف اول سالن برسانند تا «هومنِ» من که با همه‌ی بی‌قراری دو ساعت تمام روی صندلی نشست و جم نخورد.

گوش تا گوش سالن، زن و مرد و پیر و جوان از جمعیت علاقه‌مندان استاد نادری پر شده بود و ازدحام جمعیت شیفته، دور تا دور صندلی‌ها ایستاده با تمام وجود دو ساعت تمام، سین برنامه را نوشیدند.

ده ها تن از دوستان پیام دادند که ما آمدیم و ایستاده‌ایم و صندلی نداریم! صدا به صدا نمی‌رسید و پیامک می‌دادم و صندلیم را به همه هبه کردم البته هیچ‌کدام از دوستان نپذیرفتند.

مجری برنامه، دکتر رحمتی متن ترانه‌ی هم‌بستگی استاد را به زبان لکی خواند: «…بُوِن وَ خَوَر یارانِ جانشین اتابک! دلیرون لُرِسون و عشایر شیر لک!

چی زنجیر پولادینی پیوسته بُوِن اَر یَک !

نیلِن تفرقه بای ژِن و جیامو بِکَن تَک تَک!

دست بیمه یَک ای کاکم! ای کاکه!

هم لر، هم لک، براکم! براکه!

یه آگری وَ پا که!

شیرَل ای بَن رها که!

ناله که! خوین وَ واکه!

تو ای میهن دفاکه!

تو ای قُراو دفا که!

دُشمَنِت روی سیاه که…!»

شعر پر از تکانه‌های غرور میهنی و وطنی بود و بسیاری از چشم ها در اشک غوطه ور و فضای سالن از حماسه و شور هیجان، سرشار شد.

در آغاز برنامه امیرحسین حقیقی‌مقدم، جوان تارنواز الشتری که این روزها مکتب خانه موسیقی خود را بسته و رخت خود را به استان تهران افکنده، روی سن آمد و به احترام استاد قطعه‌ای نواخت که در آن هم دلتنگی و هم شور و تحرک بود.

یاسر یگانه از خبرنگاران لرتبار حوزه‌ي موسیقی تهران، پشت تریبون رفت و به نمایندگی از استاد علی اکبر شکارچی پیام سراسر محبت‌آمیز و تحسین‌برانگیز استاد را که به پاس‌داشت نادری نگاشته شده بود، به شکلی قرائت نمود که خیلی راحت، استحکام کلام استاد شکارچی را به حاضران منتقل کرد.

استاد عزت‌الله چنگایی از مدیران ارشد صدا و سیمای لرستان و از چهره‌های دود چراغ خورده، پشت تریبون دعوت شد. او علیرضا نادری را مردی با تمام دغدغه‌های یک قوم، نه! بلکه یک ملت خطاب کرد و گفت:« نادری دیده‌بان تیز بینی بود که به موقع می‌دید و به موقع هشدار می‌داد و به موقع وارد عمل می‌شد. استاد نادری سه دهه برای فرهنگ مردم کار نکرد؛ بلکه نیم قرن جامعه مدیون تلاش و همت او در عرصه موسیقی است. اینکه او را انسان دغدغه مندی با دغدغه های ملی و میهنی می بینیم، شعار نیست این‌ها واقعیت است. نادری برای جنگ ترانه ساخت. برای محیط زیست ترانه ساخت. هرجا مشکلی پیش می‌آمد استاد نادری دغدغه‌مند وارد عمل می‌شد…»

در بخش بعدی برنامه مجری از شهردار خرم‌آباد، داریوش بارانی و اعضای شورای شهر خرم‌آباد قول گرفت، خیابانی در خرم‌آباد به نام علیرضا نادری نام‌گذاری شود. هم‌چنین از فرماندار الشتر جناب شرفی، شهردار الشتر جناب شریفی‌مقدم و اعضای شورای شهر الشتر هم قول گرفت که خیابانی در الشتر به نام علیرضا نادری نام‌گذاری شود.

سخن‌ران ویژه‌ی آیین نکوداشت، خانم قره‌سو، پشت تریبون رفت. مریم قره سو، تحصیل‌کرده موسیقی و از پژوهشگران این حوزه، از لرستان، به عنوان سکونت‌گاه نخستین آدم‌ها یاد کرد و گفت: «علیرضا نادری خودش را مجرای تابیدن نور به جامعه قرار داده است و موسیقی لرستان با وجود سرمایه‌های گران‌سنگی چون نادری مشحون از محتوای بکر و ناب است.»

در بخش بعدی برنامه پیام ویدیویی مجید اخشابی از همکاران نادری در سال‌های دور پخش شد و سپس نوبت به شعر خوانی شوریده لرستانی رسید. رضا حسنوند به احترام استاد نادری دو غزل به زبان لکی خواند و دو بار هم مورد تشویق حضار قرار گرفت.

در گوشه‌ی سالن هم، حسین نجفوند آرام و بی‌‌صدا پرتره استاد نادری را طراحی می‌کرد و مجری از حاضران خواست تا او را تشویق کنند.

از هرچی بگذریم سخن دوست به میان آمد. آن‌جا که گروه هنری استاد احسان عبدی‌پور روی سن آمد، سالن از آوای آسمانی و صدای ساز سرنای پدیده موسیقی جهان پر شد.

استاد عبدی‌پور که این روزها مستند زندگی او در حال ساخت است و در بیش از ۱۸ کشور جهان ساز نواخته است. جان جان‌های همه را به جوش آورد.

کمانچه روزبه استغفاری همانی که برای نخستین‌بار، ربنای استاد شجریان را به روی نت کمانچه آورد و دهل نوازی و سنتورنوازی دوستان و خوانندگی علی تلوری و پیمان ندری که قطعاتی از کارهای استاد نادری را باز خوانی کرد، بخش‌های دیگر برنامه بود که مورد تشویق پیاپی حاضران قرار گرفت.

کم‌کم به بخش پایانی برنامه نزدیک شدیم پس از این‌که دکتر آتوسا رحمتی برای نخستین‌بار از انتشار کتاب یادنامه‌ی استاد نادری به قلم علی گودرزیان را با عنوان «حافظه‌ی آهنگین زاگرس» پرده برداری کرد.

بزرگان را به جایگاه فراخواندند آنانی که نام و نشانی در حوزه موسیقی و هنر و فرهنگ این دیار دارند و افزون بر آن مسئولینی که از شهرداری خرم‌آباد و الشتر برای عرض ارادت به استاد نادری به سالن آمده بودند.

هدیه‌ی مردمی از طرف کارگروه آیین نکوداشت به استاد نادری تقدیم شد. مردم علاقه‌مند هدایای خود را به جایگاه رساندند و  از طرف شهرداری‌های خرم‌آباد و الشتر هم هدایایی به استاد نادری تقدیم گردید.

این یادواره و آیین نکوداشت، همان‌گونه که در سخنان علی مرادجانی دبیر همایش پیدا بود، به همت و تلاش یک کارگروه فراهم شد که دغدغه‌های هنر و فرهنگ و موسیقی استان لرستان و شهرستان سلسله را دارند.

آقایان جبار امیری، رضا حسنوند، امیر حسین کولیوند، مهدی کاکولوند، نعیم زینی اصلانی، امیرحسین حقیقی مقدم، عبدالعلی میرزانیا، مراد نادری، پیمان ندری، احسان عبدی پور، مسلم صالحی، صادق حسنوند، حمزه امیری، هادی مومنی و…. دبیر همایش جناب مرادجانی را در این حوزه کمک کردند.

گروه فیلم‌برداری و تدوین و عکاسی آقایان محمد فرزان‌منش، حمید دلفان، یاسین مظفری‌کیا و محمدرضا اسدی و خانم آتوسا رحمتی هم در تمام این روزها به ویژه در هنگام برگزاری همایش سنگ‌تمام گذاشتند.

سخنان مرادجانی آکنده با گله و شکایت از مسئولینی بود که دیر جنبیده بودند؛ اما آیین بشکوه برگزار شده بود و مرادجانی هم از گله ها گذشت تا برای آینده فرصت‌های تازه‌تری بسازد.

کسانی بودند که با این‌که از آنان درخواست کمک شده بود؛ اما کمک نکردند! بدون شک مال و ثروتشان شایستگی نداشته که در این امر خیر سهیم باشند و البته آدم‌هایی هم بودند که بدون سر و صدا، کمک کردند و برای همیشه خاطرشان در خاطر خوبان و نیکنامان خواهد ماند. آقایان اسماعیل دوستی، علی‌قدم گودرزیان، احسان عبدی‌پور، حسین رضا اسدی، دکتر طغیانی، کاظم مرادی، حمزه امیری، مهدی کاکولوند، محسن نادری، نعیم زینی اصلانی و سایر دوستان که ما از پروردگار جهان برایشان آرزوی سلامتی و سربلندی و برکت می‌کنیم!

دفتر موسیقی ایران در تهران هم هدیه‌ی خود را تقدیم استاد نمود!