به جای منطقه‌ی بزرگ اولادقباد کوهدشت که از غرب شهر کوهدشت شروع و به رودخانه‌ی سیمره ختم می‌شود، صرفاً در مورد پلاک دیالی به مساحت ۱۰۴۴۱ هکتار که بخشی از این منطقه‌ی بزرگ است، جوابیه‌ای داده هرچند، روی سخن ما با منابع طبیعی کوهدشت نبوده است و از یک اداره‌ی شهرستانی با محدودیت شدید منابع مالی و انسانی انتظاری نداریم که بتواند جواب‌گوی یک معضل ملی و ایران شمول و پیچیده و چندجانبه به نام تخریب منابع طبیعی باشد مگر آن که مسئولان و مدیران این استان انتظار نابه‌جا داشته باشند که تخریب و نابودی منابع و ثروت‌های ملی را ببینیم و دم بر نیاوریم. مسئله، مسئله‌ای است ملی در گستره‌ی ایران به ویژه زون زاگرس و استان لرستان که به‌عنوان نمونه منطقه‌ی اولادقباد کوهدشت مطرح شد. دوستان منابع طبیعی عوض سبز شدن بر سر راه انعکاس معضلات منابع طبیعی، لااقل واقعیات را لاپوشانی نکنند. ببینید برای تخریب حدود دو هکتار عرصه منابع طبیعی در الیمالات مازندران، چگونه کار به موضع‌گیری و اقدام حتا مقامات ملی رسید و ….و آن‌گاه شما دوستان عزیز صحبت کردن از ” نابودی تدریجی” یک منطقه را بر نمی‌تابید و موضوع را به محضر باری تعالی ربط می‌دهید و از باب ذهنیت خلایق نگران می‌شوید. این در حالی است که جوابیه خود شما و اعداد و ارقام ذکر شده در آن نگرانی‌های ما را افزایش می‌دهد و ثابت می‌کند که روند واقعاً روند نابودی تدریجی است.

خودتان می‌فرمایید که متاسفانه در دهه‌های گذشته برای ۵۶۰۰ هکتار از ۱۰۰۰۰ هکتار پلاک دیالی دفترچه‌ی زراعی صادر شده است! دفترچه‌ی زراعی دیگر چه صیغه‌ای است و از چه پشتوانه‌ی قانونی و حقوقی برخوردار است؟! یعنی مجوز زراعی داده شده است در عرصه‌ی منابع ملی! یعنی طبق نظر منابع طبیعی تنها ۳۹۷ هکتار جزء مستثنیات بوده و مجوز کشت و کار داشته است در کل پلاک. پس چگونه مجوز زراعی ۵۶۰۰ هکتار و اعمال ماده واحده در ۵۵۰ هکتار انجام شده است؟ پس از این پلاک چه مانده است؟ حالا شما برای کاستن از عمق و گستره تخریب، ۲۵۰۰ هکتار را هم کوه و راه و آبراهه محسوب کرده‌اید. عملاً آن چه در این پلاک جزء اراضی ملی است، همان ۱۳۰۰ هکتار است که ذکر کرده‌اید و مابقی هم تحت عنوان مستثنیات و اعمال ماده واحده و صدور دفترچه زراعی در ید اختیار مردم است و مردم هم طبق معمول از حدود ۸۵۰۰ هکتار این پلاک ۱۰ هزار هکتاری دارند بهره‌برداری می‌کنند. یعنی کشت و زرع می‌کنند و هر جا هم نیاز باشد می‌سوزانند و قطع می‌کنند و این یعنی تخریب و در نهایت نابودی منتهی، به تدریج ! بلایی که بر سر نوار شمالی دشت کوهدشت و شهر کوهدشت از تنگ وراز تا داود رشید تا دارابی تا سرسورن در گذشته آمده است. بنابراین، همین جوابیه منابع طبیعی کوهدشت خصوصاً اعداد و ارقام آن، خود آفتابی است به مثابه‌ی دلیل آفتاب و درستی اعتراض و فریادی که در متن نوشته بنده وجود دارد. دوستان منابع طبیعی کوهدشت همه می‌دانند که داستان اولادقباد کوهدشت کم و بیش در میانکوه، شول‌آباد، ویسیان، شهرستان چگنی، بخش پاپی، منطقه‌ی بسطام الشتر، منطقه‌ی جنوب دلفان حتا منطقه‌ی شمال و غرب چسبیده به مرکز استان وجود دارد که برآورد مساحت آن بالغ بر ۲۰۰ هزار هکتار در لرستان و میلیون‌ها هکتار در زاگرس است. بنابراین، ادارات منابع طبیعی بی‌خود و بی‌جهت بر سر راه مطرح کردن این معضل ملی و مطالبه ملی سبز نشوند و اگر می‌توانند واقعیات را و اعداد و ارقام را به جامعه انعکاس دهند. از دو هکتار الیمالات مارندران یاد بگیریم!  من که از جوابیه منابع طبیعی کوهدشت تشکر می‌کنم زیرا با همان اعداد و ارقام خودشان متوجه شدم که روند تدریجی نابودی منابع طبیعی ما امری است واقعی و خطر و تهدیدی است جدی! سپاس