(۱)
پیش از مرگم
تنهایی‌ام را از خاک و گِل وطنم بیرون خواهم کشید
مگر کسی هست که ناله‌ی این باران را بفهمد؟!

(۲)
فراق تو را، نه آغازی هست و نه پایان!
دوری تو،
از جهنم آغاز می‌شود و
و با آمدنت به بهشت منتهی…

(۳)
میان اشعار شاعران هم شناخته نمی‌شود
آنچنان ‌که از رنگ و رو افتاده،
سرزمینم…

(۴)
در و پنجره‌ها را قفل می‌زنم
هیچ‌یک را نخواهم گشود،
و عکست را به دیوار شعرهایم خواهم آویخت!
زیرا می‌ترسم حتا اگر به قدم‌زدن هم برود،
دیگر بر نگردد.