استاد دهخدا حکایت زیر را به صورت تمثیل «ننه‌ام بهتر از تو نفرین می‌کند» ضبط کرده است. رجوع شود به تمثیل ننه‌ام بهتر از …
یکی به شکایت نزد حاکم رفت که: «دروازه‌بانان بار خرم را به جای صد دینار کسر عوارض به ضبط آورده‌اند حال آن که مرا می‌شناسند و می‌دانند که هر صبحگاه تَربار از دولاب به شهر می‌آورم؛ و می‌توانستند آن صد دینار را بر عهده‌ی من نویسند تا به هنگام بازگشت بپردازم.»
حاکم، رنجیده خاطر، به تلخی مشت بر سینه کوفتن گرفت که: «خدا این دروازه‌‌بانان را مرگی عاجل کرامت فرماید، خانه بر سرشان فرود آرد، به زمین گرمشان زند، پدرشان را بسوزاند و يتیم مانده‌هاشان را پریشان و گرسنه آواره‌ی دشت و صحرا کند تا از این ظلم و ستم که به بندگان بی‌گناهش روا می‌دارند، دست بدارند!»
شاکی نومید راه بازگشت پیش گرفت. حاکم پرسید: «نه مگر به شکایت آمده بودی؟»
گفت: «رفع ستم دروازه‌بانان را به خانه می‌روم، که نامادریم در کار نفرین و طعن و لعن سخت کارآمدتر از حضرت حاکم است.»

می‌خواد بره خدمت پدرش
در مزاح با کسی آرند که از نقطه‌ای قصد عزیمت بی‌جهت به جایی را داشته‌باشد و حکایتش این است: راهزنان کاروانی را بزدند. تاجری زیر شکم خری پنهان شده بود. بزرگ دزدان به او گفت: «بیرون بیا و هرچه داری بده.»
گفت: «ای مرد لباس انسان‌ها را بگیر، با این حیوان بیچاره چه کار داری؟» گفت: «مگر تو انسان نیستی؟»
تاجر جواب داد: نه، من کره این خرم. دزد گفت: «این خر که نر است، چطور کره او هستی؟ »
گفت: «دست به دلم مگذار. مادرم شوهر دیگر کرده، مدتی است آمده‌ام خدمت پدرم!»