بیست و پنج قرن پیش یعنی زمانی که بابلیان بعد از مرگ کوروش طغیان کرده بودند و داریوش برای فتح مجدد، شهر بابل را محاصره کرد، به قول هرودت به لشکریان پارسی می‌گفتند: شما بی‌خود وقت خود را در این‌جا صرف می‌کنید؛ شما وقتی بابل را فتح خواهید کرد که قاطری بزاید. اما آن‌طور که هرودوت نوشته است از قضا در همان روزها «قاطر زوپیر – سردار ایرانی – کُره‌ای زایید.»۱
نکته‌ی جالب این‌جاست که مردم بابل در این محاصره برای این‌که بتوانند مقاومت خود را در برابر داریوش ادامه دهند و دچار قحطی نشوند «هرکدام از بابلی‌ها، غیر از مادر، یکی از زن‌های خود را که دوست می‌داشت، انتخاب کرده، باقی زن‌ها را در یک‌جا گرد آورده، خفه کردند، یک زن در هر خانه‌ای برای تهیه‌ی غذا باقی ماند و سایر زن‌ها را کشتند تا آذوقه کم نیاید.» چند سطر بالا حکایت از روح بی‌امان خودخواهی مرد می‌کند، چه این زن‌‌ها که همیشه شمع محفل و چراغ دل خانه‌ی بابلیان بوده‌اند، باید در نهایت بی‌رحمی و شقاوت به بهانه‌ی این‌که ناموسشان به دست دشمن نیفتد به قتل برسند.

شیطان شاگردش نمی‌شود!

به یک صغیره مرا رهنمای شیطان بود
به صد کبیر کسی رهنمای شیطانم
(سوزنی سمرقندی)
گویند ابلیس وقتی نزدیک فرعون آمد و وی خوشه‌ی انگور در دست داشت و تناول می‌کرد. ابلیس گفت:«آیا کسی می‌تواند این خوشه‌ی انگور تازه را به خوشه‌ی مروارید خوشاب تبدیل کند؟»
فرعون گفت: «نه»
ابلیس به لطایف سحر آن خوشه‌ی انگور را به خوشه‌ی مروارید خوشاب مبدل ساخت. فرعون تعجب کرد و گفت:«به‌به و آفرین به استاد مردی که تویی!»
ابلیس یک سیلی بر گردن او زد و گفت: «مرا با این استادی به بندگی قبول نکردند؛ تو با این حماقت و دعوای خدایی چگونه می‌کنی؟»

پی‌نوشت‌:
۱- ترجمه‌ی تاریخ هرودت، دکتر هدایتی، ج ۳، ص ۲۳۷٫