حالا که جغدان پیر ردای شب بر تن سوخته‌ی روز دوخته‌اند و خفاشان بی‌مرز کفتران چاهی را به تهاتر نور وا می‌دارند! خیش تیز فریاد را از خرابات گلو بر‌ می‌دارم تا دوباره خاک عبوس زیر و رو شود برای ذراتی تابناک که سال‌‌هاست پای منشور باستانی چشمانت به تبسم نشسته‌اند…