برداشت از بیت منسوب به سعدی که «سعدیا چند خوری چوب شتربانان را می‌توان قطع نظر کرد، شتر دیدی؟ نه» در این ماجرا که سعدی در راهی جای پای شتری را می‌بیند و در نقطه‌ای کف دستی را بر روی زمین و کنارش بول پهنی را و پس از اندکی ساربانی را می‌بیند که عقب شترش می‌گشته از او جویا می‌شود و سعدی می‌پرسد شترت زنی هم سوارش بوده و دنبال آن‌که حامله‌ی سنگین بار بوده؟ و جواب‌ها را که همه دریافت می‌کند ندیده است و به زیر چوب ساربان می‌افتد که چگونه همه‌ی نشانی‌هایش را داده اما خودش را ندیده باشی؟! که شعر مذکور را می‌گوید. در حالی که درست هم ‌می‌گفته، از جای پای شتر، شتر را و از جای کف دست و بول پهنی روی زمین جنسیت راکب شتر را و پا به ماه بودنش را از علامت کف دست روی زمین که به خاطر سنگین بودن حمل در برخاستن از زمین مجبور به مدد گرفتن از دست که به زمین بگذارد بوده است.۱

صدتومان را می‌دادم که بچه‌ام یک شب بیرون نخوابد
مردی فرزندش گم شد. جارچی‌ها را یکی پس از دیگری به کوی و برزن فرستاد و هر ساعت مژده‌ی یابنده را زیادتر می‌کرد تا در نزدیک غروب حق بشارت را به صدتومان رسانید. آن‌کس که کودک را یافته بود گمان کرد که هر چه در دادن طفل دیر کند پاداش بیش‌تر خواهد گرفت. چون صبح شد اثری از جارچیان ندید ناچار خود نزد پدر کودک آمده و یک‌صد تومان مژدگانی را مطالبه کرد. پدر گفت :«صدتومان را می‌دادم که بچه‌ام یک شب بیرون نخوابد. حال که چنین شد از مژدگانی نیز خبری نیست.»

صد دینار داده‌ام فینش را هم من بکنم
گویند: کاهلی صد دینار داد تا کسی بینی او را بگیرد. مردی پذیرفت و دست به بینی او کرده، گفت:«فین کن.» کاهل گفت:«صد دینار داده‌ام فینش را هم من بکنم.»
مثل در مورد ممسکی که مزد کم داده و کار بسیار خواهد و در مورد حاجت، مدد به او ندهند، به کار می‌برند.

پی‌نوشت:
۱-قلم سرنوشت، جعفر شهری، ص۹۷، زیرنویس شماره‌ی ۴٫