کنایه از: بعضی از آدم‌ها که اهل ارتباط و محاوره و دوست‌یابی نیستند و مدام در لاک خود فرورفته-اند و هیچ‌گونه روابط گرم و صمیمی از خود نشان نمی‌دهند.

شخصی در پی دیدار یکی از بستگان از لرستان عازم بغداد شد. پس از پرسیدن نام و نشانی طرف، به خانه‌‌ی او رفت.

چون دو نفر با هم نسبت فامیلی نزدیکی داشتند که یکی مهمان باشد و دیگری میزبان، اما مهمان چند روزی ماند و به لرستان برگشت، چون رفتار و اخلاق میزبان را نپسندید وقتی به خانه برگشت، اقوام و خویشاوندان به دیدار او رفتند و از حال فامیل بغدادی پرسیدند. او در جواب همه فقط یک جمله می‌گفت که:

تپالهَ‌یه، نه بو دیرِه و نه توُو و تَش!

حالا این حکایت به یک دستان(ضرب‌المثل) تبدیل شده‌است و هرگاه کسی رفتار گرم و صمیمی با هم‌نوعان نداشته باشد، در مقام تحقیر به او گویند: تپالهَ یَه…!

«چون تاپاله از فضولات حیوانی است که به هنگام سوختن فقط دود تلخ و تندی دارد و آتش خوب و حرارت زیادی هم ندارد».

۱- راوی: صید مراد مرادپور، ۶۰ ساله، فیروزآباد الیشتر.

    ادامه دارد…