کنایه از:
بهانه و بهانه‌جویی در موقع ضرورت برای شانه خالی کردن از زیر بار مسئولیت.

حکایت:
– شخصی نوکری داشت و همواره در اختیار او بود، اما ارباب کار چندان مهمی نداشت که این نوکر انجام دهد. بنابراین می‌خورد و می‌خوابید و می‌گفت:
– هر کاری به موقعش؛ به موقع نشان خواهم داد که چه مرد کاری هستم.
– روزگاری گذشت و برای ارباب کار مهمی پیش آمد و از نوکر خواست که این وظیفه را انجام دهد و از شهر خود به شهر دیگری برود، اما چون هوا سرد بود و برفی، نوکر بهانه آورد که دررویی (اسهال) دارد. بهتر است کسی دیگر در پی این کار برود. ماند و چندی بعد، باز هم ارباب وظیفه‌ای نوکر محول کرد و نوکر باز بهانه‌ای جور کرد و نرفت.
– یک روز ارباب همراه با نوکر در راهی می‌رفت و از قضا با شخص آشنایی برخورد كرد و همسفر شدند. دوست همسفر یک تازی شکاری هم داشت، ارباب پرسید:
– تازی شما اهل شکار هست؟
– همسفر گفت:
– تا به حال که ندیده‌ام! چون هر وقت شکار هست، تازی ما ریدنش می‌گیرد! ارباب خندید و گفت:
– ما هم یک تازی داریم! به همین صورت عمل می‌کند. البته، منظورش نوکری بود که همراه داشت! ۱

پی‌نویس:
۱-راوی: گلعلی زارع، ۷۰ ساله، خیرآباد، خرم‌آباد.