«نتوانستن» را نتوانستم پنهان کنم. این چشم‌های بی‌پدر بی‌پرواتر از آنند که دستِ تقوایم را رو نکنند. همه می‌دانستند را می‌خندیدند و می‌دانستند لای گیسوی تو پرسه می‌زنم و تقوای بی‌نصیبی که در پیچ و تاب تن‌ات سُر می‌خورد شوخی روزگار است. عطرِ رقص‌ات که هوا گرفت من و رندی با دل‌هایی مشبه و مشبهٌ‌به […]

رنگی به رخ ندارد بهار و جوانه ی حرفی از میوه نجوای روشنی مثل گلواژه های پیراهن آت نشکفته است روی بی زبانی شاخه ها نگذار لال بگذرد این جوی از کنار درختان حالا که سبز پوشیده ای چرخی بزن باغ را با چتری از گل …

می‌دانم –خوب می‌دانم… ردیفی پاییز؛ از سر دلتنگی‌هایم دست بر نمی‌دارد. شاید انبوهی‌ برگ‌های زرد –به‌رغمِ تازیانه‌ی توفان– تنِ عریان شهر را پوشانده‌اند؟ کاش؛ فهمیده باشی دلواپسی‌هایم را که دست، تکان می‌دهی!