سرهنگ مرادی افزوده بود که«طبق دستورالعمل و بخش‌نامه‌ای که به پلیس اعلام شده است اصناف باید از نام‌های محلی فقط در شهر و استان‌های مرتبط با آن نام استفاده کنند.» (خبرگزاری مهر)

در باره‌ی سخنان رییس پلیس اماکن تهران، پیش‌تر و در آن ‌زمان می‌خواستم یادداشتی بنویسم اما فرصت نشد، اکنون در راستای این موضوع و هم‌چنین روز جهانی زبان مادری، یادکرد چند نکته بایسته به نظر می‌رسد:

ا-خوش‌بختانه امروزه به مدد رسانه‌های اجتماعی هیچ‌چیزی از نگاه تیزبین و منتقد افکار عمومی پنهان نمی‌ماند، بدین‌روی، در پی این اظهار نظر پلیس اماکن  تهران کنش‌گران مدنی، به این موضوع واکنش نشان دادند و از این گفته‌ی پلیس پایتخت انگشت به دهان شدند!

۲-ما را چه شده‌است که با گنجینه‌های ارزشمند فرهنگ و زبان خود چنین برخورد می‌کنیم و «بیگانه» می‌‌خوانیم‌شان؟! و به مصداق «یکی بر سر شاخ، بُن می‌بُرید» ناشیانه و بی‌مهابا تیشه برداشته‌ایم به ریشه‌ی درخت گشن و کهنِ فرهنگ‌مان می‌زنیم؟! دریغا دریغ! بخش‌نامه صادر می‌کنیم که برای نام‌گذاری مغازه‌ها و فروشگاه نباید از این نام‌ها بهره‌مند شویم و عینا نمونه هم می‌آوریم: (ترکی، لری، کردی و…)

۳- بارها گفته‌ام که در ایران، زبانی به نام ترکی نداریم هرچند امروز مصطلح است، ما زبان آذری داریم که یکی از کهن‌ترین زبان‌های ایران باستان است. دیگر این‌که در ایران‌زمین، گویش‌ها و زبان‌های فراوانی رواج دارد که میراث معنوی و زبانی ما را سامان می‌دهند. این‌گویش‌ها و زبان‌ها از یک آبشخور سرچشمه می‌گیرند. در حقیقت در ایران یک زبان مادر وجود داشته‌است که همه‌ی این گویش‌ها و زبان‌های کنونی دختران آن هستند.

 این گویش‌ها و زبان‌های مادری هیچ تضاد و ستیزی با زبان فارسی ندارند بلکه پشتیبان و یار آن هستند؛ پس ما نباید به این‌ گویش‌ها بیگانه بگوییم و اخطار بدهیم و بخش‌نامه صادر کنیم که نباید از این‌گونه نام‌ها استفاده شود.

۴- اگر بپذیرم که زبان هویت و آیینه‌ی تمام‌نمای هر انسان است، پس باید برای همه‌ی گویش‌های ایران‌زمین ارزش قایل شویم. از طرفی دیگر این گویش‌ها نه تنها منافاتی با زبان فارسی (زبان رسمی ما) ندارند بلکه می‌توانند در توانمندسازی آن موثر باشند. به دیگر سخن، گویش‌های ایران‌زمین بازوانی توانمند برای زبان رسمی و معیار ما هستند.

برای نمونه در بحث برابرسازی(معادل سازی) واژگان دخیل (بیگانه) می‌توان از ظرفیت‌های گویش‌های محلی بهره برد؛ نمونه: وَفر در زبان کردی به معنی برف است؛ وفرینه بر وزن سیمینه یعنی برفینه. اگر مترجمان ما با ظرافت‌ها و ظرفیت‌های نهفته‌ی گویش‌های محلی آشنا بودند، هنگام ترجمه‌ی snow White به جای «سفیدبرفی» از «برفینه‌ی» کُردی که نامی است برای دختران، استفاده می‌کردند. هم‌چنین گویش‌وران لک به‌طور خودکار به جای واژه‌ی انگلیسی فوتبال، «توپان» به کار می‌برند و ده‌ها نمونه‌ی دیگر ….

۵- هر ملتی که با فرهنگ و میراث معنوی خود بی‌مهری کند، بی‌شک چوبش را دیر یا زود خواهد خورد و در برابر ناملایمات فرهنگی و به اصطلاح هجوم فرهنگ بیگانگان تاب و توان مقاومت ندارد با یک تلنگر از پای درخواهدآمد! پس ناشیانه و نادانسته داشته‌های ارزشمندمان را لگدمال نکنیم؛ داشته‌هایی که گذشتگان ما برای آن‌ها رنج‌های زیادی برخود هموار کرده‌اند.

۶- امروزه فقط به زبان‌های محلی و دایره‌ی واژگانی‌اشان بی‌محلی نمی‌شود بلکه این بی‌مهری نیز زبان معیار و رسمی را ما نیز مورد آماج ندانم‌کاری‌ها و ناآگاهی‌ قرار داده‌است. بدین‌روی، برخی واژگان اصیل و با معنای زبان فارسی را نمی‌شناسیم و می‌پنداریم که بیگانه هستند! در حالی که ما با این دریای ارزشمند بیگانه‌ایم و «آن‌چه خود داشته‌ایم ز بیگانه تمنا می‌کنیم.» یک مثال: من برای آپارتمانی که در آن زندگی می‌کنم، نامی برگزیده‌ام، این نام در نگاه اول برای بیشینه‌ی مردم ناآشنا بود! و باید به رانند‌های آژانس نشانی ساختمانی را که یک نام خارجی (انگلیسی) بر آن حک بود، بدهیم، جنب ساختمان: پلادیوم (Palladium) نام ساختمان ما «اَمُرداد» است. یک نام بسیار پرمغز و نغز و ارزشمند: بی‌مرگی، زندگی، جاودانگی…