همان کاراکترِ بدبین که چهره‌ای عبوس داشت و در مواجهه با هر مسئله با لحنی خاص می‌گفت:«من می‌دونم – نمیشه» و مدام با همه چیز مخالفت می‌کرد.
شخصیتِ «گلام» به خوبی نماینده‌ي آن بخش از افراد جامعه است که – خواسته یا ناخواسته- به سندروم «مُخم مُخم و مخالفم» دچار شده‌اند. افرادی که جز نق‌زدن و آیه‌ي یأس خواندن هیچ ابتکار، خلاقیت، راه‌کار و پیشنهادی ندارند. در واقع، نه توان مدیریت کردن دیگران را دارند و نه می‌توانند نقش رهرو داشته‌ باشند.
در حقیقت، شخصیتِ «گلام» نماد افراد ناامید و بد‌بین جامعه است. البته نباید این موضوع را هم نادیده گرفت که حتا خود «گلام» هم برای «لی لی پوتی‌ها» راه‌کار ارائه می‌کند، اما در جامعه‌ي امروزی برخی از «گلام»‌ها هم بدتر هستند و فقط امواج منفی را به جامعه انعکاس می‌دهند.

برخی از ویژگی‌های رایجِ افراد منفی‌باف و گلام‌صفت:
-همیشه نگران هستند و تمایل دارند برای دیگران تعیین تکلیف می‌کنند و همیشه بر مدار «ناله‌درمانی» می چرخند.
– همیشه در وضعیت «آژیر خطر» زندگی می‌کنند. بخشی از مغز آن‌ها که «آمیگدال» نام دارد و به عنوان هشدار دهنده عمل می‌کند، مدام به دنبال خطر، اخبار بد و ترسناک می‌گردد.
– از پنهان‌کاری لذت می‌برند و به قول معروف می‌ترسند بند را آب بدهند. در حقیقت، افرادی خنثی و خاکستری‌رنگ‌اند که فقط بر محورِ «نق‌درمانی» می‌چرخند.
– واژگان «ولی» و «اما» را همیشه به سینه سنجاق می‌کنند. آن‌ها صحبت‌های خود را با «اما»، «هر چند» و «ولی» تمام می‌کنند و جملات مثبت‌شان را به جملات منفی تبدیل می‌کنند.
– جرئت خروج از منطقه‌ي به ظاهرا امن خود را ندارند. در حقیقت، از هر برنامه یا چیز نو و جدید ترس دارند و همیشه خود را در محدوده‌ای از رفتارها و قول‌و قرارهای قدیمی پابند می‌کنند.
– توانایی تصمیم‌گیری قاطعانه را ندارند.
– نکات و جنبه‌های خوب زندگی را نمی‌بینند و اخبار خوب را هم بد تفسیر می‌کنند.

*روان‌شناس- کنشگر سیاسی