به بهانه‌ی همه ماه‌های سال و به‌طور ویژه ماه مبارک رمضان از ریاضی و واژگانش مدد می‌گیریم تا عدد ۲۴ ساعت،  ۷ و ۳۰ روز ، ۱۲ ماه  و چندین سال کهنه شدن شناسنامه و عرض و طول عمر در تناسبی معقول از خطوط منظم و راست برخوردار باشد و خاص‌تر در ماه رمضان  از عدد یکِ سی روز، روزه خوب شروع نماییم و هم در پایان عدد ۳۰ طوری به توان، جمع، ضرب و جذریی مفید رسیده باشیم  که در ۱۱ ماه دیگر  این حساب  و کتاب، حسابی پابرجا باشند(با این حساب که یک ماه یازده ماه دیگر را بیمه نمی‌کند!!) نه آن‌که بعد از ۳۰ که گذشت! روز از نو و روزی از نو در روی پاشنه‌ای بچرخد که  فقط زبان و شعار طبق روالی می‌چرخد:  من آنم که رستم بود پهلوان!! و بر آن «مرغ پخته هم در قابلمه به خنده می‌افتد.» هرکدام از ما حسب توانایی خود تا حدودی با امور واجب، مستحب، مباح، مکروه و حرام  آشنایی داریم، اموری که اگر عمل شوند و عمل نماییم بازخورد مثبتشان زاویه دید ما را در زندگی “منفرجه” خواهند کرد به‌طوری‌که با آن‌ها مواظب اضلاع زندگی هستیم، حساب عمرمان را داریم و آدم حسابی خواهیم بود و حسابی زندگی خواهیم کرد.

اموری شبیه قواعد و قوانین راهنمایی و رانندگی که رانندگان با رعایت آنان (بستن کمربند، سرعت و سبقت ممنوع  و مجاز، خطوط ممتد و بریده بریده، چراغ سبز، زرد و قرمز…) از جان خود محافظت می‌کنند و هم برای جان و مال دیگران ارج و ارزش قائل هستند و با سلامت و نشاط به مقصد و منزل می‌رسند.  به تبع و در سال‌های گذران عمر و درماه روزه هم این امور نوشته شده‌اند و هستند. این که روزه و این قواعد چه سودی به حال فرد، جمع و توان جامعه دارند لازمه‌اش این است که باید عمل به صحنه بیاید و چهار عمل اصلیِ ریاضی هم عمل نمایند که صرف نطق و نوشته کافی نیست، همان‌طور که بزرگان فرموده‌اند (سفارش نبی مکرم اسلام ص): یا علی! لاخیر فی قولٍ الاّ مع العمل.

 سعدیا گرچه سخن‌دان و مصالح گویی

به عمل کار برآید به سخن‌دانی نیست

   اثرگذاری عبادات و قواعد زمانی معنادار و زیبا هستد که در دایره‌ی زندگی چهار واژه «دانش، بینش، نگرش و کنش»  با هم باشند و هم‌افزایی کنند و با آن‌ها نفاق، دروغ، ریاکاری، اختلاس را از زندگی تفریق و صداقت، پاک‌دستی، نیک رفتاری، یک‌رنگی، امانت‌داری و عمل به توان  بالا را ضرب و جمع کنیم و از صورت ظاهر، نفرت‌ها و ظاهرسازی‌ها جذر بگیریم.