پیش و بیش از هر چیز استفاده از ظرفیت‌ها موقعیت ژئوپلتیک کشور برای توسعه‌ی خدمات ترانزیت مصداق خلق چنین فرصت‌هایی است.

با اجرایی شدن عضویت ایران در پیمان شانگهای و افزایش نقش کشور در ترانزیت کریدورهای شرق به غرب و شمال به جنوب:

نخست: با افزایش درآمدهای ارزی عمومی و دولتی کشور موجب تقویت بنیان‌های مالیه عمومی و ثروت ملی می‌شود.

دوم: فرصت‌های ارزشمندی برای سرمایه‌گذاری در توسعه‌ی زیرساخت‌های لجستیکی کشور ایجاد می کند.

سوم: جایگاه راه‌بردی ایران در اقتصاد جهانی و منطقه‌ای را تقویت نموده و آسیب‌پذیری ما در برابر تنش‌های بیرونی را کاهش می‌دهد.

چهارم: فرصت‌هایی برای توسعه‌ی کسب و کارهای خدمات زنجیره‌ي ارزش صنعت لجستیک در اقتصاد کشور فراهم می‌کند.

بر بستر این فرصت توسعه‌ي فعالیت‌های ترانزیتی، امکانات ارزشمندی برای توسعه کسب و کارهای پردازش کالا  صادرات مجدد نیز فراهم می‌شود. این گروه از کسب و کارها تناسب زیادی با شرایط فعلی اقتصاد ایران (رقابتی بودن قیمت مزد) و نیاز مبرم کشور به افزایش تعداد شغل (با وجود محدودیت شدید منابع سرمایه‌ای) دارد.

هم‌چنین توسعه‌ی عمودی زنجیره‌ي ارزش کسب و کارهای پردازش کالا و صادرات مجدد می‌تواند ایران را به یک هاب خدمات فنی در منطقه تبدیل نماید و علاوه بر خلق ارزش افزوده از محل کشور در دسترسی به نیروی جوان و متخصص، موجب ایجاد زمینه افزایش رقابت‌پذیری صنایع کشور از کانال بهبود دسترسی به زنجیره ارزش خدمات فنی و تخصصی می‌شود.

در کنار تمام این فرصت‌های ارزشمند البته چالش‌های بسیار بزرگی هم برای استفاده از این موقعیت‌ها وجود دارد که بخشی از آن‌ها داخلی و بخشی دیگر بیرونی است.

در داخل کشور: ضعف رقابت‌پذیری بنگاه‌های ایرانی تحت تاثیر عواملی هم‌چون: عدم تمایل به سرمایه‌گذاری در اثر نااطمینانی ناشی از سیاست‌های مداخله جویانه دولتی، هزینه فرصت بسیار بالای نقدینگی و مشکلات مقیاس پذیری موانعی هستند که استفاده از فرصت پیوستن به پیمان شانگهای را با چالش مواجه می‌سازند.

در بعد بیرونی نیز نمی‌توان این واقعیت را از نظر دور داشت که حتا در شرایطی که دولت سایر کشورها، رابطه تجاری با فعالان اقتصادی ایران را برای افراد و بنگاه‌های تبعه خود تسهیل و یا تشویق نمایند؛ بنگاه‌ها و فعالان اقتصادی در کشورهای طرف معامله در ارزیابی ریسک و هزینه‌ی معاملات خود موضوع تحریم‌های اقتصادی اعمال شده از سوی قدرت‌های غربی را در نظر می‌گیرند. این موضوع زمانی اهمیت بیش‌تری پیدا می‌کند که در نظر بگیریم امروز در سراسر جهان، کسب و کارهای بزرگ و حتا متوسط (که عملا فعالیت فرامرزی برای آن‌ها موضوعیت دارند) برنامه‌ریزی‌های استراتژیک توسعه کسب و کار خود را عموماً بر اساس فرصت‌ها و تهدیدهای نقش‌آفرینی در زنجیره ارزش جهانی تولید و تجارت به انجام می رسانند. در چنین شرایطی طبیعی است که وزن و مرکزیت ایالات متحده و کشورهای قدرتمند اروپایی در زنجیره ارزش جهانی تولید و تجار سبب می‌شود تا ریسک ناشی از معارضت با تنظیمات و مقررات اعمال شده از سوی این کشورها بر هر فعال اقتصادی از اهمیت مضاعفی برخوردار شود.

کوتاه سخن آن‌که رسمیت یافتن پیوستن ایران به معاهده شانگهای و عملیاتی شدن تنظیمات این توافق در ارتباطات اقتصادی کشور فرصت‌های بسیار ارزشمندی را فراروی فعالان اقتصادی قرار داده و دستاورد ارزشمندی در حوزه‌ي دیپلماسی اقتصادی ایران محسوب می‌شود؛ اما استفاده از این فرصت‌ها نیازمند مجموعه از تصمیمات دشوار و اقدامات عاجل در سایر حوزه‌هاست.