رد پای سواران باد پای را می‌گیرم. آواز هزارچشمه‌ی جوشان از نهاد زمین را می‌شنوم. کهن‌سالی شهرم را درآغوش می‌گیرم سن‌اش را به ۵۴ هزار سال کمی کم یا بیش‌تر در خودم هاشور می‌زنم.

چشمه‌هایی که از جان زندگی جاری و در روح شهر جاری‌تر است.  خیز برمی‌دارم به میانه‌ی تاریخ پرتاپ می‌شوم. مردان و زنان بسیاری رد پای‌شان را در پیشانی شهر نوشته‌اند. این‌جا آغاز فرزندی از تاریخ بشری را نفس می‌کشم.  در ازدحام هنر، معماری، شعر و طبیعتی که چهارفصل‌اش می‌خوانند دمی می‌آسایم تا می‌خواهم برشانه‌های غرور شهر به بلندای قدمتش فریاد بزنم به امروز می‌رسم.

امروزش را نمی‌توانم نفس بکشم. راه می‌افتم در شوریدگی چشم‌هایش، در سینه سوز حرف‌های ناگفته و مانده در فراخنای حنجره‌اش و چون بادی سرگشته در آسمانش می‌چرخم. می‌چرخم و تاب می‌خورم در بی‌تابی لب‌هایش که تلنبار از سنگینی سکوتی ست که به دوش می‌کشد. راه می‌افتم در خودم، به خیابان‌ها، به کوچه‌ها، به اندوه چنارهای خموش کشیده می‌شوم.

امروز را پیدا می‌کنم. روزش را با نام خرم‌آباد آذین بسته‌اند و خرم‌آباد این کهن‌سال زن لرستان، دیرینه مرد ایرانی دارد نفس کم می‌آورد. چشم دوخته است به دست‌های من، به دست‌های تو و راهی که قرار است روزی گشوده شود در آستینی که همت می‌نامندش و دغدغه….

امروز را به فال نیک می‌گیرم؛ گرداب سنگی را صدا می‌زنم و قلعه‌ای که میراث‌دار نیاکانم است. یک مشت چشمه نثارشان می‌کنم و  دسته‌گلی از یاس‌هایی که از کوچه پس‌کوچه‌هایش جوانه زده است. گره از بقچه باز می‌کنم. با دست‌خطی از باران و بهار عهدی با هم می‌بندیم. تیترش را با لبخند هزار چشمه زمزمه می‌کنم: پاس می‌دارمت به جان شهر با اصالتم….

از تاریخ، از خیابان‌ها، از شانه‌های شهر فرود می‌آیم و فردا را در چشم‌اندازی به قداست شانه‌هایش می‌نویسم.

بهزاد رضوانی