فلذا به نظر می‌رسد وعده‌ی دولتمردان در باره‌ی ریشه‌کنی فقر مطلق، ابعاد تازه‌ای به خود گرفته است و  فقرا باید در ابتدا افزایش قیمت‌ها را تحمل کنند و مختصری در سبک زندگی و خورد و خوراک‌شان به ویژه نان و ماکارونی و … تغییرات ایجاد کنند!

در واقع بعد از حذف تدریجی برنج و گوشت و روغن و میوه از سفره‌های مردم، نان هم در حالت استندبای و آماده باش، آماده ترک سفره‌های خالی مردم است و مهمان‌نوازی با تعارف «یک لقمه نان خالی» هم در حال پیوستن به خاطره‌هاست. ظاهراً دکترین سق زدن نان خشک و بستن لنگ به کمر که برخی حضرات از آن رونمایی کرده بودند، چندان هم به محاق نرفته است!

غافل از این‌که نان غذای لاکچری نیست و شوخی با نان رعیت که آن را برکت خانه و سفره می‌دانند، به حراج گذاشتن کرامت و عزت نفس انسانی مردم است! هر چند دولت وعده داده تا پایان سال افزایش قیمتی در نان سنتی نداریم ولی افزایش تقریباً ده برابری قیمت آرد و نزدیکی قیمت آن به بهای جهانی، به بهانه‌ی قاچاق این محصول به سایر کشورها، بسیاری از مشاغل را از جمله فانتزی‌پزها، قنادی‌ها، ساندویچی‌ها و… در معرض خطر تعطیلی و بیکاری قرار داده است.

البته این روزها زمزمه‌ی پرداخت یارانه‌ی نان هم به گوش می‌رسد که ایده‌ای نخ‌نما و راه‌بردی کاملاً غیر علمی است و حتا اکبرآقا شاطر هم می‌داند که وعده پرداخت یارانه‌ی نان دیگر پاسخ‌گوی اقتصاد دستوری نیست و رساندن قیمت کالاها و اجناس به قیمت جهانی در حالی که حقوق و دستمزد کم‌تر از یک چهارم قیمت جهانی است، بیش‌تر به مزاح شبیه است تا یک راهبرد اقتصادی. امروزه حتا طرفداران پول‌پاشی‌های دولت هم دیگر نسبت به آثار تورمی یارانه نقدی آگاه شده‌اند و نیک می‌دانند که اگر امروز یارانه‌ای دریافت کنند، روزهای آینده باید چند برابر آن را در قالب تورم به بازار پس دهند.

فقط یادمان باشد نان کوپنی و ماکارونی سهمیه‌ای و …. در شان مردمی نیست که با همه وجود سختی‌ها را تحمل می‌کنند و خم به ابرو نمی‌آورند. کرامت این مردم نجیب را در صف نان و روغن و ماکارونی لجن مال نکنیم.