دُردانه‌ی عزیزم حضرت حشمت‌اله آزادبخت
یک «نقطه»یِ «واژه»ای از این گلایه‌ات- که به زعم من شعری است شیوا-، بر صد صدارت و وزارت و وکالت این سرزمینِ «فرهنگ‌سوزِ» «سفله‌پرور»، برتری دارد.
نثرت چونان نامت؛ شکوهی خدای‌گونه دارد و قلمت؛ سرشتی رستگار.
اما این قوم «سر در توبره‌ی» رانت، که از رود خون‌آلود این مملکت، لگن‌لگن سکه گرفته‌ و خورده‌اند، را چه به این‌که فهم کنند، خطی از اندیشه‌نگاره‌هایت.
گوهر شناسی باید که زر به پای همین «گلایه»ات بریزد- چه رسد به شعرها و نوشته‌هایت-.
هزاران آه و اسف، که لعل فرمندان و هنرآوران، در این سامانِ خرمهره‌دوست، خُرده‌نانی به سفره‌ی خالی آنان نمی‌آورد.
گلایه‌ات، سخت دلتنگم کرد. بلی، چنین است که می‌گویی؛ آن‌گاه که پرچم‌داران فرهنگ، سنگ بر اشکم می‌بستند، تا ذره‌ای دانش و آگاهی به توده ببخشند، مفت‌خورها آجر بر آجر ثروت می‌گذاردند.
چرخ فرهنگ اگر در همین لرستان، تکانی خورده و شیشه‌ی داراییِ مفت‌خوران به سنگ جهل شکسته نمی‌شود، از همت و محنت اهل فرهنگ‌وهنر است.
اگر رانت‌خورها و رشوه بلع‌ها، در خانه‌باغ‌های‌فساد، می‌فسقند! و می‌فجورند! و چینی تفرجشان با تلنگُرِ «نادانی» ترک بر نمی‌دارد، از خون دل‌خوردن اهل قلم است.
نصیب اهل فرهنگ‌و هنر، اما از این همه «هیچ» است. پینه بر کسوت می‌زنند و سیلی بر رخ.
اما
باور بر این دارم:
«ملکی که قدر فرهیختگان خود را نداند، به قهقرا خواهد رفت.»
با احترام سیامک موسوی‌اسدزاده