اين آرامگاه‌ از زيباترين و فني‌ترين بناهاي تاريخي در سراسر لرستان‌فيلي است. سبك معماري بنا به سده‌هاي ۶ تا ۸ قمري (دوره‌ي حكومت اتابكان لر هم‌زمان با دوره‌ی سلجوقيه تا تيموريان) باز مي‌گردد.

بنا به گزارش حميد ايزدپناه در دهه‌ی ۵۰ خورشيدي هم‌چنان پابرجا بوده است. ايشان در گزارشي مفصل نسبت به آغاز ويراني آن هشدار مي‌دهند. (‌ايزدپناه، ج‌۱‌، ۱۳۵۰ : ۴۸۹-۴۹۳) شوربختانه اين گزارش مورد توجه مسئولين قرار نگرفت. در سايه اين بي‌توجهي‌ها ‌‌بخش‌هاي عمده بنا تخريب شد.
آن‌چه امروز از اين اثر باقي‌مانده شامل يكي از ديواره‌ها و بخش‌هايي از داغي تاق و گنبد (تك‌پوسته) فضاي تدفين و قسمتي از ديواره دالان ورودي و تاق به كار رفته در آن است. آرامگاه پيش از تخريب، شامل فضاي چهارگوش گنبدخانه در دو طبقه (سرداب در تراز زير زمين و فضاي گنبدخانه بر روي آن) و دالاني ورودي بوده‌است. فضاي گنبدخانه داراي چهار پيلك (نيم‌ستون آجري) در زواياي بيروني است. روش ‌گوشه‌سازي و اجراي گنبد نيز منحصر به فرد است.

در زواياي داخلي بنا در چندين رديف، مقرنس‌هاي آجري بسيار نغزي به گونه‌اي سراسري اجرا شده است. بدين ترتيب فضاي هندسي مربع گنبدخانه به دايره نزديك و از آن پس، گنبد آجري بنا با مهارت تمام اجرا شده‌است. در بناي آرامگاه آرايه‌هاي آجري و گچ‌بري بسيار زيبايي به كار رفته است‌. ساخت‌مايه مورد استفاده در آرامگاه تركيبي از سنگ در شالوده و كرسي چيني ديوارها (تا اندازه برف‌انداز)، آجر در ديوارها و گنبد است. به گزارش محمود ميرزا‌ در آن زمان بخشي از ماژين جز مناطق گرمسيري ‌حسنوندها بوده‌است. برخي روايات شفاهي بر اين مسئله تاكيد مي‌كنند. اكنون اين ناحيه محل سكونت برخي از طوايف بالاگريوه و بيرانوند است.