این فصل نوشتن دارد. فصلی برای تنبیه همه بود! هم مردمی که نسق‌ها را شکستند و حرمت صندوق‌های رای را پاس نداشتند و شناسنامه‌ها را به اجاره دادند و هم دولتی که حریم خود را به روی نامحرمان گشود و بر خود ستم کرد و اجازه داد برخی به آرا مردم دست‌درازی کنند و مردم را به پشیزی نگرفت و منفعلانه عمل کرد و حق و باطل نکرد و هم حاکمیتی که گوشش را به عمال سپرد تا اعمال سلیقه‌ها کنند تا رای و نظر مردم خفیف شمرده شود!
قصه از آن‌جا آغاز شد که در آستانه‌ی انتخابات چهارمین دوره‌ی مجلس، در حوزه‌ی سلسله و دلفان، طبق رسم مرسوم در دلفان، شیخین(کاظمی و محمدی)، شاه‌مراد عبدالهی، آقای گوهری، جان‌محمد کولیوند و مصطفی اکبری، نام‌نویسی کردند.
مصطفا اکبری در مجلس سوم هم اعلام آمادگی کرد اما چون حیدری‌مقدم پیش از ایشان بر طبل دمیده، صلاح کار در نیامدن و کنار کشیدن دیده بود.
شیخین هرکدام کرامت‌های خاص خود را داشتند؛ شیخ علی آل‌کاظمی انسان اندیشمندی بود از ویژگی‌های فردی ایشان همین بس که تعلقات دنیوی نداشت و اهل زهد بود و تا پایان عمر به یک منزل کوچک قناعت کرد و بر سر سفره‌ی خود بود و حلال و حرام می‌دانست و پاک زیست و پاک هم دارفانی را وداع گفت.
آل‌کاظمی فرزند آیت‌الله کاظمی از خانواده‌ای سرشناس و پرگستره بود. آیت‌الله کاظمی از شخصیت‌های بزرگ حوزه‌ی نجف و قم و از روحانیون ضدحکومت پهلوی بود. او شاگرد آیت‌الله نایینی و اصفهانی بود.
شیخ علی آل‌کاظمی حالا وارث همه‌ی گستره‌ی نفوذ پدر بود که در دوره‌ی نخست مجلس شورای اسلامی به عنوان نماینده‌ی سلسله و دلفان راهی مجلس شد و در دومین و سومین دوره‌ی مجلس نام‌نویسی نکرد اما حالا در دوره‌ی چهارم دوباره به میدان آمده است.
شیخ محمد محمدی اما بیش‌تر از هرکس شبیه‌ترین شخص به مردم شهرستان دلفان بود. من شهادت می دهم که او اگر نماینده می‌شد، نماینده‌ی مردم بود. سطح توقعات او از دولت، همان سطح توقعات مردم از او بود. ایشان اهل زهد بود و دنیا به او نچسبید هیچ ابایی نداشت که از بدنام‌ترین هواداران خود دفاع کند از ویژگی‌های خوب ایشان این بود که هواداران را ارزش‌گذاری نمی‌کرد. گرفتاری گرفتاران را حل می‌کرد به ویژه این که به محمدی رای داده باشند.
با این همه خبر نام‌نویسی مصطفا اکبری یوسفوند کارمند استانداری لرستان، بخش‌دار پیشین بخش‌های کوهدشت، الشتر، زاغه و… فرزند رضااکبری از مردان موجه و ریشه‌دار و سرشناس سلسله، خیلی آنی و سبک و پرگستره، در بین مردم سلسله و دلفان منتشر شد.
اکبری، یک دیپلمات خوش‌ترکیب و خوش‌سخن بود و صدایی رسا و زنده و پرامید داشت و محتوای فخیم سخنان ایشان، گویای سوادحقوقی او بود.
مصطفا اکبری، نخستین کارناوال انتخاباتی خود را از مسیر روستاهای جاده‌ی ندر سلسله، آغاز کرد. او توانست در مدت کوتاهی زبان اکثریت مردم سلسله شود و به نوعی هم‌گرایی خوبی ایجاد کند. منطقه‌ی خاوه‌ی دلفان شانه‌به‌شانه‌ی او آمدند. اکبری با آن همه تیره و طایفه‌ی منطقه‌ی خاوه، شیر و شکر شد و دیری نپایید نامش، نامی شد.
مصطفا اکبری فرزند یکی از خوانین سرشناس یوسفوند بود اما او به راستی و به گواهی بسیاری از دوستانش درمیان دوستان، هم‌کلاسان، هم‌تباران گم می‌شد. ویژگی‌های اخلاقی او جدای از طبقه‌ی اجتماعی او بود، نه تکبر داشت و نه به نسب می‌بالید! در یک کلام او مثل بسیاری از خوانین به خود اجازه نداد تا در طبقه‌ی خوانین خلاصه شود!
اکبری برآمده از انقلاب و از دانشجویان انقلابی و خود از دایره‌گردانان تظاهرات‌ها علیه رژیم‌ پهلوی بود. مدعی بود و برای حضور اجتماعی خود دلیل داشت. زبانش دراز بود و از کسی ابایی نداشت! نیازی به کسب اجازه از دیگران نداشت از باور خود می‌گفت و کسب تکلیف نمی‌کرد! این‌ها ویژگی نسل انقلاب است و نسل‌های بعدی برای هرسخن خود به تاییدیه نیازدارند!
جان‌محمد کولیوند، رزمنده‌ای پرتلاش و با روحیه بود. من که به عملیات برون‌مرزی رفتم، جان‌محمد، مسئول لجستیکی قرارگاه فتح۲ سقز بود. این رزمنده‌ی دیروز، در چهارمین دوره‌ي انتخابات مجلس در سلسله نام‌نویسی کرد با این که همه و خود می‌دانست که در میان کاندیداهای سرشناس رای او به جایی نمی‌رسد. اما او تا پایان در میدان ماند، خیلی‌ها او را کاندیدای پوششی خواندند.
عبدالهی و شیخ گوهری هم از آن جمله کاندیداهایی بودند که تا آخر در میدان مبارزه ماندند و هزینه دادند و عقب ننشستند.
انتخابات مرحله‌ی اول چهارمین دوره‌ی مجلس، در حوزه‌ي سلسله و دلفان تب و تاب خاص خود را داشت… ادامه دارد…

مجلس چهارم سلسله و دلفان(۲)
همه‌ی کاندیداها تأیید صلاحیت شدند. صحنه‌ی انتخابات سلسله و دلفان باحضور گلادیاتورهای سیاسی که هرکدام سایه‌ای سنگین‌تر از دیگری داشتند کم‌کم برای رویارویی آماده می‌شد.
این انتخابات یکی از ویژه‌ترین انتخاباتی بود که در این منطقه برگزار می‌شد و بعدها برگزار شد. مردم همیشه جمعیت دلفان را حدود دو برابر جمعیت سلسله می‌دانستند. در این باره هیچ آمار درستی در دست نبود اما وسعت زیاد، دلفان مبرهن بود.
در بین مردم مثلی وجود داشت که پایه‌ي علمی هم نداشت اما باور عمومی این بود که اگر وسعت سلسله و دلفان را پیکره‌ی یک گاو فرض کنیم، سلسله، فقط پیشانی سفید گاو است‌.
خیلی از مردم آرای رفراندوم ۱۲ فروردین ۵۸ مردم سلسله و دلفان را یک سند برای سنجش جمعیت این دو منطقه می‌دانستند که در آن رفراندوم، دلفان با ۶۰ هزار رای و سلسله با ۴۰هزار رای به جمهوری اسلامی، «آری» گفتند.
در مرحله‌ی دوم نخستین انتخابات مجلس، در بخش نورآباد ۶۰ هزار و در بخش الشتر ۴۵ هزار رای به صندوق‌ها ریخته شد که البته خود یکی از دلایلی بود که سبب ابطال انتخابات شد.
با همه‌ی این «شواهد و قرائن»، آرای شهرستان دلفان تقریباً یک‌ونیم برابر آرای شهرستان سلسله بوده و هست.
بعد از تأیید صلاحیت‌ها، به پیشنهاد برخی از نامزدها برای حفظ آرامش و برای کم کردن هزینه‌های خسارت‌بار انتخابات، نشست‌هایی با حضور کاندیداها برگزار شد. هدف از این نشست‌ها برگزاری انتخابات مسالمت‌آمیز، بدون زد و خورد و تنش‌های اجتماعی بود. در این نشست‌ها به غیر از آشیخ محمدی، همه حضور پیدا می‌کردند!
هرچه به پیش می‌‌رفتیم نامزدها تبلیغات خود را داغ‌تر می‌کردند. تکثر نامزدها باعث شد که تنش‌ها کم‌تر نمود پیدا کند، در این مرحله هیچ نامزدی خودش را برنده اعلام نمی‌کرد از آن روی که آرا تقسیم شده بود، هرچند طرفداران محمدی پیروزی را نوبت خود می‌دانستند!
اتاق‌های بحران نامزدهای رقیب، دست به کار شدند، دلالان انتخاباتی کار را آغاز کردند، همان‌هایی که در دوره‌ی دوم مجلس بین طوایف یوسف‌وند و حسن‌وند تنش ایجاد کردند همان‌ها هم نقشه کشیدند تا طایفه یوسفوند و کولیوند را پراکنده سازند. بازی باطرح «تحقیر ایل کولیوند توسط ایل یوسف‌وند» کلیک خورد. دو قطبی یوسف‌وند و کولیوند با محوریت «اکبری و کولیوند» ایجاد شد.
جان‌محمدکولیوند که پیش‌بینی می‌شد آرای او خانوادگی شود، محور تعصب طایفه‌ی بزرگ کولیوند قرار گرفت و بسیاری از هم‌تباران، با جان محمد کولیوند همراه شدند.
به نظر می‌رسید که طراحان تا اندازه‌ای موفق شدند اما نه چنان که تیر خلاص بزنند آنان موفق شدند که انتخابات را به دور دوم بیاندازند.
از انتخابات سوم مجلس به بعد، قانون انتخابات تغییراتی پیدا کرد و آن «شرط پیروزی کاندیداها اخذ یک سوم کل آرای ماخوذه» بود.
براساس این قانون، نامزد پیروز، لازم نبود نصف به اضافه‌ی یک کل آرا ماخوذه را کسب کند.
بدین‌روی، حضور جان‌محمد کولیوند مانع جدی در پیروزی حتمی مصطفا اکبری در انتخابات مرحله‌ی اول ارزیابی می‌شد. بدون شک اگر کولیوند کنار می‌رفت، در همان دور نخست اکبری برنده‌ی انتخابات اعلام می‌شد و فاصله‌ی آرا به شکلی بود که قابل جابه‌جایی نبود!
در پی یکی دیگر از طرح‌های اتاق بحران، منطقه‌گرایان شعار«هرکی وطن فروشه/ باوه خر دوگوشه۱» را طرح کردند. برای تجسم و درک این شعار، طراحان الاغی را با پالان، پیشاپیش مردمی که شعار می‌دادند، رها کردند!
ترویج شعارهای خاص منطقه‌گرایی و تحریک احساسات شوینیسمی مردم و طرح مسائل غیراخلاقی در مسیر منطقه‌گرایی کار کسانی بود که چشم به مصادره‌ی رای بیش‌تر دلفان دوخته بودند.
هرچه به پیش می‌رفت، فضا تهدیدآلود و امنیتی می‌شد. سخن و پیام و صدای اکبری رسا بود، حریف تلاش می‌کرد این صدا و پیام به هر شکلی بدون پارازیت نباشد!
به هر روی، مرحله‌ی اول انتخابات برگزار و آرای مردم شمرده و اعلام شد. در این میان جان‌محمد کولیوند حدود ۷ هزار رای، مصطفا اکبری حدود ۲۰ هزار رای(۱۶ سلسله، ۴دلفان)، کاظمی ۱۶هزار رای(۱۵ دلفان، ۱سلسله)، شاهمرادعبدالهی ۸ هزار رای، گوهری ۳ هزار رای و محمدی ۲۱هزار رای(۱۷دلفان ۴سلسله) از کل آرا ماخوذه را کسب کردند.
شیخ محمد محمدی از دلفان و مصطفی اکبری از سلسله به فینال رسیدند و انتخابات به دور دوم افتاد و رقابت تن به تن «اکبری و محمدی» با چاشنی دو قطبی «الشتری و نورآبادی» آغاز شد.

پی‌نوشت:

۱- هرکس وطن فروش است (یعنی به کاندیدای اهل منطقه‌ی خود رای نمی‌دهد) پدر او …. است!

ادامه دارد…

*هرگونه برداشت و تلخیص از مطالب این تارنما بدون ذکر منبع ممنوع است و پیگرد قانونی دارد.