خیلی‌ها داوطلب شدند اما به گواهی همه‌ی کنش‌گران در کم‌ترین زمان نام ماشاالله حیدری‌مقدم سر زبان مردم افتاد.

بزرگان طوایف بیران و باجول دعوت و اعلام حمایت زودهنگام کردند.

کار بررسی صلاحیت‌ها که آغاز شد، همان‌گونه که پیش‌بینی می‌شد، حیدری‌مقدم رد صلاحیت شد و مردمی که برافروخته بودند تا یک انتخابات پرشوری در خرم‌آباد رقم بزنند، مایوس شدند.

بعد از ردصلاحیت، بساط تبلیغات انتخاباتی حیدری‌مقدم، جمع شد و شاید هم آن کاندیدای صاحب نفوذی که تصمیم گرفت آتش به خرمن سرمایه‌ی اجتماعی حیدری‌مقدم بزند، تیرش به هدف خورد و آتش زد!! در رد صلاحیت ایشان محمدرضا عباسی‌فرد هم آشکارا تلاش کرد.

در نبود کاندیدای مطرح شهر، حالا رقابت بین حجت‌الاسلام سیدمحمدصالح طاهری و سوری‌لکی و دکتر فرید و دکتر عنایت بود.

محمدصالح طاهری که آمده بود تا برای بار دوم ببرد در همان دور نخست راهی مجلس شد و حد نسبی آرا ماخوذه را کسب کرد. ایشان یک بار دیگر در مجلس دوم به عنوان نماینده‌ی خرم آباد به مجلس رفته بود.

انتخابان دوره‌ی چهارم مرحله‌ی دوم هم برگزار شد سوری‌لکی نماینده‌ی مجلس سوم خرم‌آباد از گردونه‌ی رقابت حذف شد و برای فرستادن یک نماینده‌ی دیگر شهرستان خرم‌آباد به مجلس، بین آقایان: دکترعلی عنایت و دکتر اکبر فرید رقابت صورت گرفت.

پس از برگزاری انتخابات مرحله‌ی دوم، دکتر فرید پیروز میدان انتخابات شد و آقای دکتر عنایت شکست خود که شکست و پیروزی آن‌ها چند دلیل روشن و پنهان داشت:

نخست این که پس از رد صلاحیت حیدری‌مقدم بسیاری از مردم ایل حسنوند که دوره‌ی پیشین از دکتر عنایت حمایت کرده بودند این بار تا اندازه‌ای دکترعنایت را در رد صلاحیت حیدری‌مقدم مقصر می‌دانستند و به همین جهت از ایشان آن‌طور که انتظار می‌رفت حمایت نکردند!

دوم این که دکتر عنایت نماینده‌ی پیشین شهر خرم‌آباد بود اگر چه یک چهره‌ی دانشگاهی و علمی بود اما به هر جهت مردم محترم خرم‌آباد، یک دوره‌ی چهارساله، کار و کنش و تلاش ایشان را تجربه کرده بودند و آن‌جور باید و شاید از عملکرد ایشان خوش‌حال نبودند تا برای تکرار ایشان، همت کنند!

منتقدین دکتر عنایت در خرم‌آباد، می‌گفتند دانشگاه پیام‌نور، حق مرکز استان بوده با موافقت ایشان به الشتر داده شده و البته بحث انتقال پتروشیمی لرستان به اراک را هم از ضعف مجلس سومی‌های لرستان، قلمداد می‌کردند!

 سوم این که دکتر فرید یک چهره‌ی موجه و مردمی بود او پزشکی بود که مردم برای گرفتن شماره‌ی ویزیتش ساعت ۴ صبح صف می‌بستند و به همین جهت نام او در تمام شهر خرم آباد حتا استان لرستان به عنوان یک پزشک حاذق پیچیده بود و البته برای نخستین بار هم بود که در صحنه‌ی سیاسی مجلس شرکت کرده بود و تا مرحله‌ی دوم انتخابات آمده بود.

چهارم این که به خاطر انتساب ایشان به ایل محترم بیرانوند به‌طور طبیعی مورد حمایت مردم محترم این ایل، قرار گرفت و شاید بعد از انتخابات دوره‌ی اول، این دومین بار بود که ایل محترم بیرانوند، توانستند از هم‌تبار خود حمایت کنند و او را به پیروزی برسانند.

 نکته‌ی آخر این که در رقابت بین دکتر عنایت با گرایش راست سنتی و دکتر فرید که یک چهره‌ی متخصص و از نظر سیاسی کم‌رنگ بود، جریان خط امامی در خرم‌آباد و هم‌چنین بچه‌های شهر، به شکل غیر محسوس از ایشان حمایت کردند.

به همین دلیل دکتر فرید موفق به کسب اکثریت آرا ماخوذه‌ی مردم شد و به مجلس رفت.

دکتر اکبر فرید، چهارسال در میان اکثریت مجلس راست سنتی، به عنوان نماینده‌ی خرم‌آباد خلاف حضور تاثیرگذار خود در حوزه‌ی درمان، از آن روی که خط و ربطی سیاسی نداشت، آهسته آمد و رفت. نه نطق آتشینی داشت! نه تیم رسانه‌ای او را حمایت کرد! نه اهل جنجال بود! نه خواست به بیخ گوش وزیری سیلی بزند! اما او انسان درستی بود، اخلاق‌مدار بود، با این که اهل خط سیاسی نبود، هیچ ابایی نداشت که از حامیان خط امامی خود که آن روزها آنان را«ضد ولایت فقیه» می‌نامیدند، نام ببرد و آنان را در دستگاه‌های دولتی حمایت کند.

به نظر من، این عین مردانگی و صفای باطن است که امروز، دودره بازها ندارند!

سید محمدصالح طاهری هم خدایش بیامرزد! به محض اخذ رای مردم به تهران رفت و انگار این قبای نمایندگی را بر قامت او بریده بودند و خلق‌الله وظیفه داشتند تا به ایشان رای بدهند. ایشان، نمایندگی را حق مسلم خود می‌دانست و البته ما در لرستان علاوه بر دو قطبی‌های مختلفی که داشتیم، «دو قطبی شاهرخی و طاهری» هم داشتیم. این دوقطبی یکی از سرچشمه‌های دو قطبی سیاسی چپ و راست در لرستان شد.