اخیراً برای بار دوم موفق شدیم تا از نسیم آبشار بیشه بهره بگیریم، اما خاطرات جان باختن جوانی از آشنایان بر اثر غرق شدن در این مکان دل‌انگیز  هم‌سفرمان شد و اشکمان را در آورد و وادارمان کرد تا موضوع را با مسئولین ذی‌ربط در میان بگذاریم‌.

 ۱- وجود حفره‌های طبیعی در کف رودخانه و ایجاد چرخ آبی و کشاندن شناگر به سمت نقطه فشار خروج آب و غرق و مفقودالجسد شدن آن‌ها.

  ۲- وجود صخره‌های نامشهود کف رودخانه و گیر افتادن دست یا پا یا دیگر  اعضای بدن  شناگر یا اصابت حین شیرجه با صخره‌ها یا گیر افتادن در شکاف آن‌‌ها که به باعث غرق  افراد شده است.

 ۳- حادثه‌خیز بودن راه عبور و مرور در کناره‌ی رودخانه منتهی به آبشار و سقوط ناخودآگاه گردشگر و غرق شدن در آب رودخانه  به‌طوری‌که  کافی است گردشگران یک محاسبه خطا انجام دهند و به سفتی زمین دیواره‌ی طبیعی ناپایدار حاشیه‌ی رودخانه اعتماد کند که باعث سقوط در عمق رودخانه شده و جان خود را از دست بدهد.

کارشناس خبره‌ای برای مطلع شدن از هزینه‌ی رفع نقض این جذبه‌ی پر بیننده پیدا نکردم، تنها به تجرب‌های اهالی بسنده شده و پرسیدم برای رفع دو فقره گیج‌گاه موجود چه مقدار مصالح ساختمانی نیاز است؟ آن‌ها با اعتماد به نفس اظهار می‌داشتند تنها کافی است چهار تا پنج بونکر ملات در شکاف صخره‌ها ریخته شود.

هم‌چنین صخره‌های حادثه‌خیز را مورد ارزیابی قرار دادیم و آن‌ها اظهار کردند که در فصول پاییز که آب رودخانه به حداقل می‌رسد کف روخانه نمایان و صخره‌ها مشخص می‌شوند و جابه‌جایی و از بین بردن آن‌ها با ماشین‌آلات راه‌سازی کاری بسیار ساده و کم هزینه است.

لیزگاه حادثه‌خیز حاشیه‌ی غربی که در محدوده‌ی اتصال ریزش آبشار به رودخانه است، نیاز به کشیدن حدود پنجاه مترطول با ارتفاع پنچ‌متر دیوار چینی دارد.

اما بقیه‌ی ماجرا هم شنیدنی است.

محل  استراحت  گردش‌گران در فاصله‌ی بین صخره‌ها و یا تنه‌ی درخت‌ها خلاصه می‌شود، با مساحتی بین سه تا پنج مترمربع که سوییت  خوانده می‌شود و مبلغ یک‌صد هزارتومان اجاره‌بهای چند ساعت آن است، هم‌نشینی و همسایگی با انواع خزندگان و حشرات هم بخشی از تجربه‌ی این گردشگران است.

حال نبود دست‌شویی و سرویس بهداشتی و یا خطر سقوط در سرازیری مسیر پیاده‌روی تا بستر روخانه و خستگی و تنگی نفس حین بازگشت و پیمودن سربالایی نفس‌گیر را به مشکلات جاده به ویژه ورودی و پارکینک عجیب آن اضافه کنید.

جالب این‌که  عوارضی آبشار بیشه از هر عوارضی دقیق‌تر است و کارشان را خوب انجام می دهند. اخذ عوارض بسیار منظم است، از هر اتومیبل بیست هزارتومان و مینی‌بوس صدهزار و رهگذر‌های پیاده که از طریق راه‌آهن وارد می‌شوند به تعداد نفرات از خرد تا کلان عوارض دریافت می‌شود.

پرسش این جاست که آیا مسئولان استان و شهرستان از این همه رنج و مصیبت گردشگران آبشار بیشه  بی‌خبرند؟

البته که با خبر هستند، چون آمار مراجعان در شمارش عوارض‌گیری گویای تراکم گردشگر است و خبر غرق شدن‌ها طی سالیان متمادی هم به گوش همگان رسیده است.

امید است مسئولان محترم استان، گوشه‌چشمی به این مجموعه ارزشمند نشان دهند.