خیلی وقت پیش به این نتیجه رسیده بودم که دوست بزرگ‌منشم علی‌اکبر پناهی تمام وجودش عشق است. عشق به کتاب، به طبیعت، به گل‌ها و به آن‌چه زیبایی در قاموسشان معنا می‌دهد.

کاش درختان می‌توانستند غوغا کنند، می‌توانستند در سوگ طبیب مهربانشان شیون کنند و یا کاش ما زبان درخت و گل را می‌فهمیدیم تا بدانیم پناهی عزیز ما بود یا گل و گیاه.

این مرد نه خستگی می‌شناخت و نه در مسیر عمر پُربارش ذره‌ای از عشقش کاسته شد. آن‌قدر بزرگ بود و نجیب که هرچه می‌کوشیدی خود را به کنش و منش ایشان بیارایی، محال بود، کلاس درسش سایه‌ی ارغوان‌های شاهیوند بود و منزلش کپری در “سی چم”. دوستانش همه‌ی مردم و دشمنانش جاهلان و بی‌مایگان.

کهن باغ تعلیم و تربیت عجب سرو برز و بلندی را از دست داد و مردم شاهیوند چه ناباورانه شریف‌ترین رفیق سال‌های سختشان را باید به خاک بسپارند و جمع ارادتمندان آن غریب‌ِآشنا عجب سوگ سنگینی را باید تجربه و تحمل کنند.

به خدا می‌سپارمت دوست بی‌ریا