چهارسال از این میانه گذشت و معلم ساده‌پوشی که هرگز در خیال نامزد شدن نبود و با انگشت اشاره‌ی آشیخ عباسی فرد، قرعه‌ی نمایندگی سیاسی‌ترین منطقه‌ی لرستان به نام او زده شد، حالا طعم صندلی سرخ مجلس را چشیده و در این چهار سال، زیر و بم امور دیده بود و اگرچه ساده‌پوشی را رها نکرد اما بدون شک یاد گرفته بود که «علی آقا، فقط کدخدای روستای خود است و کدخدای اروپا نیست!»(شریعتی)
در آستانه‌ی برگزاری انتخابات مجلس پنجم این بار، چپ‌ها در طرهان که هنوز غرورشان به کوه و کمر طعنه می‌زد و این چهارسال دوران نمایندگیِ امامی‌راد را به سنگینی چهل سال سپری کردند، در صدد برآمدند تا تصمیمی متفاوت‌تر از گذشته بگیرند.
امامی‌راد تخصص خاصی نداشت او معلم آموزش و پرورش بود و تا جایی که توانست تمام مدیران و معاونان مدارس را از اهالی چپ پاک‌سازی(برکنار) کرد، نه این‌که او بنای این رویه را گذاشته باشد؛ بلکه بنای این رویه را پیش از این طیف اسفندیارپور گذاشته و در حقیقت امامی‌راد انتقام گرفته‌بود.
مجموعه‌ی انتصابات دستگاه‌های اجرایی که در آن، به تغلب طیف راست ختم شده بود، چپ‌های تحقیر شده را در این میدان به مرحله‌ی عصیان کشانیده بود، به شکلی که دکتر «بنیاد شهمرادی» در گردهمایی چپ‌ها در منزل یکی از بزرگان کوهدشت، خطاب به سردمداران چپ هشدار داد: «دست از تفرقه بردارید و بیش از این جریان خط امامی را متضرر نسازید.»
اگر چه طیف چپ با حضور جان‌محمد آزادبخت و اسماعیل دوستی دو نامزد شاخص در میدان داشتند اما همه‌ی جریان، برای انسجام هم‌نظر شدند و در این میانه آزادبخت را متقاعد کردند تا برای رسیدن به پیروزی که به باورشان در«اسماعیل دوستی» متبلور می‌شد از صحنه‌ی انتخابات کنار برود!
جان‌محمد-که خدایش بیامرزاد- از طیف اسفندیارپور بود، به توصیه‌ی دوستان خود در طرهان، از جمله علی‌محمد سوری و چپ‌های مرکز استان که حضوری از ایشان درخواست کناره‌گیری کردند، همان‌گونه که از شخصیت جریان محور ایشان انتظار می‌رفت، کنار کشید و با تمام وجود برای پیروزی اسماعیل دوستی تلاش کرد.
طیف راست اما این‌بار به توافق نرسیدند. امامی‌راد دیگر آن معلم گذشته نبود، چهار سال نماینده‌ی تمام کسانی بود که به او رای داده بودند و بارها از طرف تمام مردم طرهان هم حرف زده بود، با بزرگان سیاسی نشست و برخاست داشته و بزرگ‌تر شده و بر جایگاه بزرگان نشسته و گنجایش پیدا کرده بود و رک و پوست کنده، حالا می‌دانست که آب این مملکت در چه کرتی است!
آشیخ علی قبادی که در سالیان پیشین تا یک قدمی آن صندلی سرخ رفته بود و حتا روی آن نشسته بود اما اعتبارنامه‌اش را رد کردند، آرزو داشت دوباره به آن بهشت سرخ برگردد، حالا فکر می‌کرد چون دیروز انگشت اشاره‌ی ایشان و فامیلِ قدرتمندش آشیخ عباسی‌فرد، امامی‌راد را از فرش به عرش رسانده بود، امروز، امامی‌راد هم به یک اشاره‌ی انگشت، کنار می‌کشد و نوبت را به ایشان واگذار می‌کند!
اما انگشت اشاره‌ی قبادی و عباسی‌فرد برای کناره‌گیری امامی‌راد معجزه نکرد؛ چراکه پیش از علی قبادی، امامی‌راد به میدانی آمده بود و ناگزیر این دو کدخدا در یک میدان ماندند و هم در برابر خودشان و هم در برابر رقیب قدرتمندشان اسماعیل دوستی به رقابت پرداختند.
کنش‌گران چپ که دور گذشته اسماعیل دوستی را در میدان تنها گذاشتند، جز احدی که به قبادی پیوست، حالا با تمام قدرت پشت سر اسماعیل دوستی صف کشیدند. آزادبخت از تمام ظرفیت خود استفاده کرد، اگرچه حاج اسفندیارپور عَلَم بر دوش نگرفت اما نگاه مثبت او کارساز بود. فرج مومنی از نزدیکان اسفندیارپور برای دوستی، خانه به خانه گشت و سر آخر این که همه‌ی سرکردگان جریان چپ برای پیروزی دوستی انگشتان یک پنجه‌ی دست شدند.
اگرچه در این انتخابات، دو قطبیِ«چپ» و «راست» در طرهان ملموس بود اما اردوگاه راست‌ها با یک دو قطبی «قبادی» و «امامی‌راد» هم مواجهه بودند! شاید همین تفرقه در بین راست‌ها باعث شد که آرای زرد و سرگردانی که البته در طرهان درصد آن بسیار کم است، به سمت اسب برنده کوچانده شود به شکلی که جمع رای اسماعیل دوستی از آرای قبادی و امامی‌راد هم گذشت!
انتخابات برگزار شد و چپ‌ها با برنده شدن اسماعیل دوستی، پیروز شدند.
همان‌گونه که در آینده مرور خواهیم کرد، شاید این برای آخرین بار بود که کنش‌گران خط امامی کنار هم جمع شدند و طعم پیروزی و باهم بودن را چشیدند!
بسیار کسان بر اسماعیل دوستی نقد دارند اما بسیاری هم باورمندند که او یک واقعیت مثبت برای لرستان است و دراین باره در بزنگاهی ویژه خواهم نوشت…!
ادامه دارد…