بی‌واهمه از این‌که موهایش پیداست، در سکوتی پر رمز و راز مقابل دیدگان همه بر تختی دراز کشیده است. انگار می‌گوید: خوب نگاه کنید! این همه‌ی آن چیزی است که من زیر روسری‌ام پنهان کرده بودم. خوب نگاه کنید! فقط یک مشت مو است. همه‌اش از آن خودم بود.  آن‌را از کسی ندزدیده بودم. هدیه‌ای بود که مادرم در کودکی به من داده بود. آن‌ها را بافته بودم و خوب آراسته بودم. شما آن‌ها را به‌هم ریختید و آشفتگی گیسوانم را به همه‌ی عالم نشان دادید. به مادرم بگوید: برای آخرین‌بار موهایم را غنج ببافد.