رییس وقت سازمان ملی استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران افاضه فرموده‌بودند:« از سال آینده پایان کار ساختمان بدون برگه‌ی گواهی جوشکاری از سازمان استاندارد، صادر نمی‌شود!»
در ادامه، جناب نظام الدین برزگری، فرموده‌بودند:«این سازمان در یک ماه آینده با کمک سازمان نظام مهندسی، آیین‌نامه‌ی جوش در ساختمان را تهیه و پس از تصویب در هیئت دولت ابلاغ می‌کند!»
حقیقت امر ما متوجه نشدیم در دولت‌ها یک ماه سی روز نیست و مثلاً چند سال است؟! تهیه‌‌ی آیین‌نامه دنگ و فنگ دارد؟! یا شاید چون می‌دانند هیچ جوشکاری از آیین‌نامه تبعیت نمی‌کند و آن را خال جوش هم حساب نمی‌کنند، بی‌خیال شدند؟!
چرا که ده سال از انتشار این مطلب گذشته است ولی هنوز آ‌یین‌نامه جوش مصوب نشده است و هر کس هر جور دوست دارد جوشکاری می‌کند! مثلاً همین اسد خال‌جوش خودمان معتقد است یک خال‌جوش سه تن وزن را تحمل می‌کند و برای جوشکاری یک ساختمان چهار طبقه بیش‌تر از دو بسته سیم‌جوش مصرف نمی‌کند!
البته در جریان هستید که بعد از اعلام این خبر در جراید کلیه‌ی جوشکاران و متولیان امر جوش و خروش در آن دوران، در قبال این بخش‌نامه موضع بی‌سابقه‌ای گرفته و اجرای این طرح را خدشه‌دار کردن وجهه‌ی جامعه جوشکاری کشور دانستند. فی‌المثل همین اسد خال جوش خودمان با سی سال سابقه در امر جوشکاری سازه‌های بالای صد متر بعد از شنیدن این خبر، گفت:«اشکال نداره. من فقط می‌خوام بدونم کدوم مهندس جرئت داره به ارتفاع ۱۱۰ متری بیاد و خال‌جوش‌هایی را که به این تیرآهن‌ها می‌زنم رو بررسی کنه و نظر بده! یعنی با تصویب این آیین‌نامه تمام هویت و اعتبار سی ساله ما را عین چای نپتون زدن تو نفت سیاه و در آوردن!»
خلاصه شانس آوردیم آیین‌نامه جوش تصویب نشد چون در آن صورت دوستان هوس می‌کردند در سایر امورات هم مداخله کنند و آیین‌نامه حفاری، پی‌کنی، آجرچینی، سیمان‌کاری، گچ‌کاری، سنگ‌کاری، سفت‌کاری، سیم‌کشی، نقاشی و قس‌علی‌هذا‌القیاس… هم صادر کنند! آن وقت برای ساخت هر ساختمان دست کم باید ۳۵۰ تا آیین‌نامه صادر می‌شد!