بنابراین از نظر اصول آمایش سرزمین در گستره‌ی مملکت، می‌بایست منابع آب با اولویت به این خاک‌ها که دارای حاصل‌خیزی و پتانسیل تولید بالایی هستند، اختصاص داده شوند. اگر چنین کاری انجام می‌گرفت، این تنها لرستان نبود که از عواید و منافع سرشار آن بهره می‌برد بلکه کل ایران از آن منتفع می‌شدند. بی‌شک اگر آب کافی به زمین‌های دیم اما حاصل‌خیز لرستان می‌رسید، بخش مهمی از نیازهای غذایی کشور که اکنون با کمبود آن‌ها مواجه و با هزار مشکل و مانع مجبور به وارد کردن آن‌ها از خارج هستیم، در داخل تولید می‌شدند. اگر حتا صد هزار هکتار از اراضی دیم لرستان آبی می‌شدند، بخش مهمی از ذرت و علوفه و دانه‌های روغنی کشور تامین می‌شد و مشکلات تامین روغن و خوراک دام و طیور و آبزیان که این روزها امان مردم را بریده‌اند، وجود نداشتند. این یک ادعای بدون پشتوانه و گزافه‌گویی نیست. خاک لرستان به‌خوبی این پتانسیل را از نظر خصوصیات فیزیکی و شیمیایی و حاصل‌خیزی دارد. اما چرا و چگونه ما نتوانستیم از منابع آب سرشار استان برای بهبود زندگی خود و سایر هم‌وطنان بهره ببریم، به واقع داستان غم‌انگیزی است که مرور و یادآوری آن مثل سوهان، اعصاب و روان آدمی را می‌ساید! چرا ما در بهره‌برداری از منابع آب‌مان ناکام شدیم!؟ تا جایی که ذهنم یاری می‌کند و تجاربم بر من ثابت کرده است، پاسخی هر چند ناقص ارائه می‌کنم:

۱ – کار بزرگ، آدم بزرگ می‌خواهد از نظر بینش و آگاهی و آینده‌نگری و البته دل‌سوزی و شهامت و حق‌طلبی و مردم‌خواهی. اجرای پروژه‌های بزرگ تامین آب در استان چنین آدم‌هایی را می‌طلبید که ما خیلی کم آن‌ها را داشته‌ایم! به یاد بیاوریم چه کسانی استاندار و امام جمعه و نماینده و رییس کشاورزی و امور آب و…. این استان بوده‌اند طی چهار دهه‌ی گذشته!؟ در بهترین حالت و خوش‌بینانه‌ترین نظر، باید گفت این‌ها عمدتاً کسانی بودند که حفظ کننده وضع موجود و اعلام کننده وضعیت بی‌مشکل به بالادست و پایتخت‌نشینان بودند. بی‌شک اگر اینان از عزمی ناشی از شناخت منابع استان و دل‌سوزی و تعهد نسبت به مردم نجیب و محروم لرستان برخوردار بودند، مقامات بالادست هم سرانجام تسلیم پی‌گیری بی‌امان و سرسختانه آن‌ها می‌شدند و چند پروژه‌ي بزرگ آبی- خاکی در این استان اجرا می‌کردند. این مهم اکنون برای هر انسان منصفی به اثبات رسیده‌است.
۲ – گزارش ناآگاهانه و زیان‌بار مقامات استانی به‌ویژه مسئولان کشاورزی و آب استان به مقامات بالا مبنی بر این که لرستان استانی چهار فصل و سومین استان پُرآب کشور پس از دو استان شمالی کشور است! چنین گزارشی بدون توجه به وضعیت پراکنش فصلی بارش‌ها، برنامه‌ریز کلان کشوری را به این فکر وادار می‌کند که «پس این استان با این حجم بارش اساساً نیاز به اجرای پروژه‌های بزرگ آبی- خاکی ندارد» و همان بارندگی زیاد برای کشت و کار کافی است!
۳ – عدم شناخت و آگاهی و آینده‌نگری مدیران امور آب و کشاورزی استان و راضی بودن به «بگذران» و وضعیت عادی مسئولیت محوله به آن‌ها؛
۴ – تلاش آگاهانه مسئولان و نمایندگان استان خوزستان و نفوذ کامل آن‌ها در بین تصمیم‌گیران و برنامه‌ریزان کلان کشوری در زمینه‌ی تامین بهینه‌ي آب مورد نیاز جلگه‌ي خوزستان؛
۵ – نزاع تفکر توسعه‌ي استان از طریق صنعت یا کشاورزی و حتا از طریق زراعت و باغ‌داری یا دام‌داری در بین تصمیم‌گیران استان طی سه‌دهه پس از انقلاب که موجب بلاتکلیفی و احیاناً سوء استفاده مقامات بالادست از این نزاع را فراهم آورد؛
۶ – زیر سلطه بودن شرکت آب منطقه‌ای لرستان (زیر نظر شرکت آب منطقه آب غرب کشور مستقر در کرمانشاه) طی سه دهه که باعث شد مسئولان و کارشناسان امور آب استان هیچ‌گاه دل و جرئت و جربزه‌ي انجام کار بزرگ در محدوده‌ي استان خود را پیدا نکنند؛
۷ – سرگرم کردن مردم و مسئولان و نمایندگان لرستان با وعده و وعید و انجام پروژه‌های کوچک از طرف وزارت نیرو؛
۸- حاکمیت پدیده‌ي خشک‌سالی طی سه دهه‌ی گذشته و مطرح شدن اهمیت اکولوژیکی آب و انواع حق‌آبه‌ها و مخالفت با سدسازی؛
۹ – عدم وجود جریان مطالبه‌گر منسجم و سازمان‌یافته در بین مردم لرستان و عدم تحرک و تلاش خود مردم؛
۱۰ – سیاست‌های کلان وزارت نیرو مبنی بر این که لرستان هم‌چنان به عنوان یک استان آب‌خیز و تولید کننده‌ی آب برای سایر مناطق کشور باقی بماند!
امید که این بحث‌ها و ادامه‌ی آن‌ها از سوی کارشناسان متعهد و دل‌سوز استان موجب رسیدن مردم لرستان به حقی که شایسته آن هستند، شود.