طالبان از زمان فعالیت همواره با دولت‌های مستقر در افغانستان و نیروهای خارجی، درگیر جنگ و درگیری بوده است. استفاده از سیاست زمین سوخته و کشتار غیرنظامیان از سیاست‌های راهبردی طالبان می‌باشد، نسل‌کشی فرهنگی و از بین بردن مجسمه‌ها و بناهای تاریخی را بایستی به سیاست‌های راهبردی طالبان، اضافه کرد.
عقبه‌ی فکری طالبان و داعش دارای شباهت‌های محوری است. طالبان و داعش هر دو، قرائتی ظاهرگرایانه از دین اسلام دارند، همان‌طور که امریکایی‌ها و صهیونیست‌ها از داعش حمایت می‌کردند، روس‌ها و چینی‌ها نیر حامی طالبان می‌باشند. طالبان و داعش در سطح بین‌المللی به دلیل تفسیر و اجرای شدید و خشن آن‌ها از احکام اسلامی که منجر به برخورد وحشیانه با بسیاری از مسلمانان شده‌است، محکوم شده و مطرود است. حال باتوجه به موقعیت ژئوپولتیک کشور همسایه‌ی ایران و مرزهای طولانی مشترک ایران و افغاستان و خارج شدن نیروهای آمریکا و ناتو از افغانستان، متاسفانه عده‌ای تندرو در ایران، حامی حمایت از طالبان هستند و شاید این سیاست را با سیاست مقابله با آمریکا توجیه کنند، اما نباید فراموش کرد که سیاست راهبردی و و اصولی جمهوری‌اسلامی همواره بر مبارزه با تروریسم و اسلام‌گرایان خشونت‌طلب بوده‌است.
آن‌چه امروز می‌کاریم مسلماً فردا درو خواهیم کرد. ایران، سردار دل‌ها، شهید سلیمانی را در مبارزه با داعش از دست داد حال چگونه با برادران ناتنی داعشی‌ها، دست دوستی بدهد. طالبان همان داعشی‌هایی هستند که این بار با کت و شلوار مدعی مذاکره با ایران هستند؛ به قول معروف: اصل بد نیکو نگردد چون که بنیادش بد است.
دشمن دیروز که باعث شهادت، شهید صارمی شد امروز به متحد ایران تبدیل نمی‌شود. آن‌هایی که می‌گویند این طالبان، همان طالبان قدیم نیست در واقع با نگرشی خام به مسائل نگاه می‌کنند و نمی‌دانند که حمایت از طالبان، باعث رشد افراطی‌گری، ترور و خشونت می‌شود و شاید روزی دامن خودشان را هم بگیرد. آیا نمی‌دانید که هدف اصلی طالبان، ایجاد کشوری به نام، پشتونستان، است؟ آیا نمی‌دانید طالبان به کشتار شیعیان هزاره اقدام کرد؟ اما آمریکا هم امروز بین دو واقعیت متضاد در افغانستان گرفتار شده‌است؛ از یک طرف با توافقنامه صلح دوحه مواجه است که به موجب آن باید تا ۲۰۲۱ از این کشور خارج شوند و از سوی دیگر نگران از بین رفتن ارزش‌های دمکراتیک در افغانستان و پر شدن خلا پساخروج توسط چین است. اما واقعیت افغانستان چیز دیگری است، ایران مجری سیاست‌های دو کشور کمونیستی است که در افغانستان منافع استراتژیکی دارند یعنی چین و روسیه. چینی‌ها قصد دارند در صورت خروج آمریکا از افغانستان، بلافاصله خلا ایجاد شده را پر کنند و اگر آمریکایی‌ها در افغانستان باقی ماندند از طریق حمایت از طالبان، آمریکا را دچار مشکلات جدی کنند، که الان هم دارند حمایت مالی می‌کنند، روسیه نیز در حال حمایت تسلیحاتی و لجستیکی به طالبان است.
در کنار این باید به اتحاد چین و پاکستان در قبال موضوع طالبان اشاره کرد، عامل دوم این اتحاد، داشتن دشمن و رقیب مشترک برای هر دو کشور، یعنی هندوستان است. چینی‌ها و پاکستانی‌ها نقشه‌ی سراسر منطقه‌ی جنوب آسیا به‌خصوص افغانستان را مثل کف دست بلد هستند، پس نباید شک کرد که در صورت تضعیف هندی‌ها و سرگردانی آمریکایی‌ها در نبرد افغانستان، سر و کله چینی‌ها و پاکستانی‌ها به‌صورت حتمی و آنی در افغانستان پیدا خواهد شد که منافع سرشار برای آن‌ها خواهدداشت. چین و روسیه دنبال یافتن جای پا در افغانستان هستند، تا هم در رقابت ژئوپولتیک با آمریکا عقب نمانند و هم نظارت نزدیک‌تری بر گروه‌های اسلام‌گرا و طالبان داشته‌باشند. نگاه ایران به طالبان تا حد زیادی ناشی از تحلیل رابطه‌ی طالبان با بزرگ‌ترین تهدید برای دولت ایران، یعنی ایالات‌متحده است. از این نظر، سیاست ایران در قبال طالبان شبیه سیاست‌های دوران جنگ سرد ایالات‌متحده است که گروه‌های کشورهای دیگر را براساس روابط‌شان با اتحاد جماهیر شوروی ارزیابی می‌کرد.
ما حافظ منافع شرقی بوده و با گردش به شرق‌مان باید هم مسیر روسیه و چین باشیم و آمریکاستیزی هم‌چنان محور اصلی سیاست خارجی مان بوده است اما در خلا صادرات نفت ایران، درآمدهای کثیف مانند تجارت موادمخدر، پشتیبان فعالیت‌های ایران در محور مقاومت است، زیرا روابط ایران و طالبان در مرز، عمدتاً از طریق فرماندهان متعلق به قبیله‌ی اسحاق زی کارگردانی می‌شود و این فرماندهان در تجارت موادمخدر، عمیقاً دخیل هستند و طالبان یکی از تامین‌کنند‌ه‌‌های این تجارت درآمدزا برای ایران، است.