مصداقی برای کسانی که از امور اجتماعی و تاریخی بی‌خبرند. مدعیانی که دعوی پست و مقام دارند، اما سواد و دانش ندارند‌.
یکی از نمایندگان یکی از شهرهای لرستان برای مردم حوزه‌ی انتخاباتی‌اش سخن‌رانی کرده و گفته بود: «بعضی‌ها می‌گویند نان توی توریسته، توریست می‌آید به بازدید و پول خارجی می‌آورد، آن پول را دولت می‌گیرد و پول خودمانی را به آن‌ها می‌دهد. پول خودمانی می‌رود توی جیب کاسب و کار و کسب رونق می‌گیرد، اما مردم! من شنیده‌ام که توریست‌ها به جایی که ابوالهول و آثار باستانی داشته‌باشد، می‌روند. من که نماینده‌ی‌ شما هستم کاری می‌کنم که دولت بیایید در شهر ما چندین آثار باستانی درست کند. وقتی آثار باستانی زدند و تمام شد، اعلام می‌کنیم که «توریس»! بیاید نگاه کند، وقتی برای دیدن آمد از آن‌ها پول خودشان را می‌گیریم. شما باید مواظب باشید آن‌‌ها باید پول خودشان را بدهند، مبادا سر ما را کلاه بگذارند و پول خودمان را به ما بدهند، پول ما در دست ماست چه فایده دارد او دوباره آن را به ما بدهد‌. والسلام.»
این حکایت حالا به یک مَثَل تبدیل شده و در محاورات مردم جا باز کرده است. من باب شوخی و مزاح آن را در مورد کسانی به کار می‌برند که سواد و دانشی ندارند، اما مدعی‌اند که حقشان ضایع شده‌است و مردم در این فقره می‌گویند: «فلانی اگر به مقامی برسد، در شهر ما چند تا آثار باستانی درست کند.»
ادامه دارد…