و خدایان سرنوشت
جای مُهری باستانی را
نشستند و بریدند و دوختند
به پریشانی پیشانیت
همان شبی که زوزه می‌وزید
و تو در ضجه‌هات حل می‌شدی
و حنا
بند به بند
انگشت اشاره‌ات را گِل می‌گرفت…

امروز
بادهای ولگرد
تمام تو را زوزه می‌کشند
و اشاره‌ی انگشتت را دفن می‌کنند
تو
در قلعه‌ای که هفت حصار…
سنگ نوشتت را مرور می‌کنی
و کودکی‌ات را آه می‌کشی…

و فردا
زمین تورا می‌روید
در هیئتی اسطوره‌ای
که ریشه گُلوَنی سبزش
در باد می‌رقصد
تو کِل می‌کشی
و مخمل‌کوه را شیر می‌دهی…