خطابه‌ی چهره چهره که می‌کند گونه‌ای گلگون بر آن می‌شکوفد و مخاطب را گونه‌ای سخن می‌کند که سراپای‌ گونه‌گون می‌شود گونه‌ای که سرخ که سبز که زرد… پرچمی افراشته بالای آن بلند که دنیایی را با آن فتح و نیم‌افراشته آنگاه که نیمی‌اش را در تو گم می شود.